ลิขิตฟ้า อาญาแค้น

เสียงประตูหน้าห้องดังขึ้นสามครั้งแพรวาจึงเดินไปเปิดประตู ดวงตาเศร้าเบิกกว้างเมื่อเห็นว่าใครยืนอยู่หน้าประตู “คุณ คุณเลขา”
พูดได้เพียงสามคำหัวใจที่ยังบอบซ้ำก็กระตุกวูบ เมื่อสายตาเธอมองเห็นใบหน้าบูดบึ้งของวินนี่มายืนบังเลขาของตัวเองด้วยความเร็ว แพรวาจ้องมองใบหน้าถมึงทึงที่มองเธอมายังเธอ…จึง ถามขึ้นเบาๆ ว่า

“คุณมีธุระอะไร..อีก”

“ใช่มีธุร ะถ้าไม่มีผมไม่อยากมาเหยียบที่นี่ ขอถามอะไรคุณสักข้อหนึ่งขอให้คุณตอบความจริงมา” เสียงเข้มดังขึ้นเหมือนดวงตาเข้มที่จ้องมองเธอ

“แต่แพรคิดว่าเราไม่มีอะไรต้องพูดกันอีก”
อาการแข็งกร้าวที่เขาแสดงออกทำให้แพรวาเจ็บ และความรู้สึกที่เกิดขึ้นทำให้เธออยากให้เขาไปให้พ้นๆ หน้าเสีย เธอจึงพูดโต้ด้วยเสียงเกือบตวาดอย่างที่วินนี่ไม่เคยได้ยิน

“จะไม่ไปไหนทั้งนั้นจนกว่า จะได้ยินเรื่องราวที่อยากรู้ และต้องเป็นเรื่องที่ไม่โกหกด้วย”
เสียงเข้มลอดไรฟัน ดังขึ้นอีกครั้งพร้อมกับที่ร่างแข็งแกร่งเดินเข้าหาแพรวาช้าๆ

“ออกไปนะ อย่าเข้ามาในห้องแพรนะ ออกไป๊ ฉันไม่มีอะไรจะคุยกับคุณอีก หูหนวกหรือไง!”
คราวนี้แพรวาตะโกนใส่หน้าวินนี่พร้อมกับผลักประตูเพื่อจะปิดล็อก แต่เรี่ยวแรงจากร่างบอบบางหรือจะสู้แรงผู้ชายที่บ้าดีเดือดอย่างเขาได้…ในที่สุดวินนี่ก็เข้ามายืนในห้องเธอจนได้ วินนี่กวาดตามองห้องเล็กๆ แพรวาด้วยสายตาเหยียดหยาม วาจาร้ายกาจรินไหลออกจากปากเขา

“ฉันไม่อยากเข้าห้องเท่ารูหนูของเธอนักหรอก เสร็จธุระที่อยากรู้จะไปแล้วไม่กลับมาเหยียบมันอีก”
สรรพนามเปลี่ยนไป คำพูดเหยียดหยามทำให้แพรวาเจ็บเหมือนเช่นทุกครั้ง แต่เมื่อเธอได้เรียนรู้บทเรียนที่เขาสอนมาก่อนแล้วเธอจึงไม่ร้องไห้เหมือนครั้งก่อนๆ ที่เขาชอบพูดดูถูกเธอ แพรวาจึงทำได้แค่ส่งสายตาเกลียดชังตอบกลับไปแม้สิ่งนี้เป็นเรื่องใหม่สำหรับเธอ แต่เธอพยายามทำให้เขาเชื่อให้ได้ว่าเธอเกลียดเขามาก มาก และมากที่สุด
คนที่อยู่ในอารมณ์อยากทำลายล้างคนตรงหน้า อึ้งไปเมื่อเห็นแววตาที่เจ้าหล่อนจ้องมองกัน แม้ในช่วงเวลาเคร่งเครียดเขายังรู้สึกว่าเขาไม่ชอบให้แพรวามองเขาแบบนั้น อยากให้เธอมองกันด้วยความรัก มองเขาเหมือนลูกแมวเชื่องๆ ตัวหนึ่งที่รักเจ้าของของมันมากมายดังหลายวันที่ผ่าน ความอึดอัดที่เพิ่มจึงทำให้เขาพูดสวนไปว่า

“คุณไม่มีสิทธิ์มาจ้องผมแบบนั้น”

“คุณคิดว่าตัวเองเป็นใคร หรือคุณคิดว่าการที่คุณเป็นวินนี่ เบอร์ตันคุณถึงสั่งโน่นสั่งนี่ให้คนอื่นทำตามได้ทุกเรื่อง” เสียงเย็นเรียบออกมาจากใบหน้าและดวงตาที่เฉยเมย วินนี่อึ้งกว่าเดิมและจับไหล่บอบบางบีบแรงๆ โทษฐานที่พูดจาอวดดีใส่เขา แพรวาไม่ได้เบี่ยงตัวหลบตอนที่วินนี่ประชิดเข้าจับตัวเธอ อารมณ์โกรธทำให้เธอไม่กลัวร่างสูงของเขาอีกต่อไป ร่างสองร่างยืนแนบชิดกันได้ไม่นานวินนี่ก็ปล่อยมือจากไหล่แพรวาออก ที่เขาต้องลดมือลงไม่ใช่เพราะหายโกรธหล่อนหรอก แต่เหตุผลที่น่ากลัวก็คือร่างบอบบางนุ่มนิ่มที่เบียดชิดเขาต่างหาก ร่างนิ่มๆ และอกอวบอิ่มทำให้ร่างกายเขาอยากจะเปลี่ยนจากบีบไหล่เป็นพรมจูบร่างบางให้หายแค้น แพรวาเหมือนจะรับรู้ ที่วินนี่เป็น หญิงสาวจึงถอยห่างจากร่างแข็งแกร่งเช่นกัน
วินนี่เดินออกห่างจากร่างบางไปยืนตรงริมหน้าต่างที่เปิดรับสายลมอยู่ เขาไม่อยากหันกลับไปมองร่างบางอีกเลยกลัวความต้องการที่อัดแน่นในกายทำให้เขาขาดสติได้ แต่ภาพทรวงอกอิ่มที่สั่นไหวเพราะแรงหายใจของคนตัวเล็กยังติดตา วินนี่จึงยืนข่มใจก่อนจะหันหน้ามาพูดสีหน้าจริงจังกับแพรวาอีกครั้ง

“ฉันจริงจังกับเรื่องที่จะถาม เธอต้องตอบมาตามความเป็นจริง”
ใบหน้าถมึงทึงลดน้อยและน้ำเสียงที่อ่อนลงทำให้แพรวารู้สึกดีขึ้นนิดเดียว แต่เมื่อแหงนสบตากับเขาความหวาดกลัวก็เข้ามาอยู่ในใจของแพรวา แววตานิ่งที่จ้องมองเธออย่างกล่าวโทษ ทำให้แพรวาไม่อยากรู้ว่าเขาจะพูดอะไร ที่จริงเธอไม่มีเรื่องอะไรให้ต้องกลัวแพรวาบอกตัวเองในใจ เธอจึงไม่พูดอะไรเมื่อเขาพูดจบรอเพียงให้เขาถามเรื่องที่อยากรู้ขึ้นมาเสียที

“คุณเคยทำร้ายลูกของผมหรือเปล่า” กัดกร่อนใจนักกับคำถามที่อยากรู้คำตอบนี้ วินนี่รอคอย ด้วยหัวใจที่หวนให้
เรื่องสุดท้ายที่แพรวาคิดว่าเขาจะถามดังขึ้น แพรวาจ้องมองหน้าผู้ชายที่เธอรักอย่างปวดร้าว …ริมฝีปากบางสั่นระริก คิดว่าเขาจะถามว่าหนีกลับมาทำไม คิดว่าเขาจะถามว่ามีเรื่องอะไรจะอธิบายไหม เธอหวังจะได้ยินประโยคเหล่านั้น แต่เมื่อเขาพูดและถามเรื่องนี้ขึ้นเธอก็รู้ว่ากับวินนี่ เบอร์ตันเธอทำได้เพียงแค่หวัง หวัง และฝันเท่านั้น และคงได้แต่หวังและฝันไปเรื่อย เขาคงไม่มีความหวังที่เป็นจริงหยิบยื่นให้เธอ ไม่มีวันนั้น

“ทำไมถึงไม่ตอบ”
แพรวาหันหลังกลับเดินเข้าไปด้านในห้อง หลบสายตาคมแดงก่ำที่จ้องมองกลั้นอาการปวดร้าวในหัวอกและตอบว่า…“คุณรู้มาแบบไหนก็แบบนั้นแหละ”
คำตอบที่รอ คำตอบโหดร้ายจากร่างบอบบางที่ก้าวเดินหลบหน้า...เสมือนคมมีดที่กรีดลงบนหัวใจที่มีบาดแผลอยู่ก่อนหน้า วินนี่รู้สึกเจ็บปวดกว่าครั้งไหนๆ น้ำตาลูกผู้ชายไหลรินภายในทรวงอก

“ทำไม ทำไม เธอถึงใจดำแบบนี้ ทำร้ายแม้กระทั่งลูกของตัวเอง ฉันจะไม่มีวันอภัยให้เธอ”
สูดหายใจเงยหน้ามองเพดาน กักความเสียใจไม่อยากให้คนอย่างหล่อนเห็น

“คุณจะรู้สึกยังไงฉันจะไม่สนใจอีกแล้ว และถ้าคุณพูดธุระที่คุณอยากรู้จบแล้ว เชิญคุณออกจากห้องฉันไปได้ ออกไป๊”
แพรวายืนนิ่งกล้ำกลืนน้ำตาไม่ให้รินไหลเมื่อเรื่องที่เศร้าที่สุดในชีวิตถูกเขาหยิบยกถามขึ้นและถามแบบเข้าใจผิดๆ ทั้งหมด

“ทำไม! เธอถึงกลายเป็นคนแบบนี้ไปได้!” วินนี่เกรี้ยวกราดอย่างปวดร้าวกับตนเองมากกว่าจะพูดกับคนที่อยู่ในห้องด้วยกัน
แพรวายิ้มหยันกับคำกล่าวหาที่เขาต่อว่าเธอ ร่างบอบบางหันกลับมาจ้องหน้าคมเข้มของวินนี่อีกครั้ง พูดในสิ่งที่ไม่คิดจะพูดขึ้น เธอคิดได้แล้วว่าคนแบบเขาต้องโต้ตอบไปบ้าง เพราะยิ่งเธอเงียบเท่าใดเขายิ่งพูดเอาเรื่องร้ายๆ ใส่เธอฝ่ายเดียว

“คุณคิดว่าตนเองไม่เคยเปลี่ยนไปเลย...หรือยังไง”


(ไรท์แก้ไขฟอนต์แล้วค่ะ หวังว่าจะสบายสายตาขึ้น ขอบคุณมากค่ะ)