เล่ห์รักพรางแค้น

ใครจะคิดว่าแค่การทำไปซื้อที่ดินจากเพื่อนเก่าของปู่
จะกลับกลายเป็นภาวัตถูกถีบลงมาจากคานแบบไม่ทันตั้งตัว
ยัยเด็กคนนั้นน่ะหรือคือไก่วัดที่ทำให้เขากลายเป็นสมภาร
หากบนโลกใบนี้มีแรงดึงดูดให้คนสองคนมาพบกัน
ตอนนี้ภาวัตคงถูกเหวี่ยงด้วยแรงนั้น ทำให้เขามาพบกับมาลิน
*****************************************
ภาวัตช่วยเปิดประตูรถให้มาลินเข้าไปนั่ง แล้วยังทำตามที่บอกจนคนไม่มีค่อยมีแรงอิ่มแปล้ก่อนจะพาไปส่งที่หอพัก เธอบอกขอบคุณแล้วเดินจากมา แต่ใครจะไปคิดว่าเขายังเดินมาส่งอย่างมีน้ำใจ
“ห้องอยู่ชั้นไหนกันล่ะฮึ”
“ชั้น 8 ค่ะ แต่ว่า...” คงต้องเดิน มาลินยังไม่ทันบอกภาวัตก็คว้าข้อมือเล็กไปเข้าในลิฟต์ด้วยกัน “คุณวัตจะทำอะไรคะ”
“จับมือไว้จะไม่กลัวใช่ไหม อย่าเดินเลย วันนี้เธอเหนื่อยมามากแล้ว”
บานลิฟต์ปิดลงพอดี ถึงแม้ในนี้จะสว่าง แต่มันแคบ ภาวัตไม่อยากนึกเลยว่าเดินขึ้น 8 ชั้นจะเมื่อยขนาดไหน ดวงตาอ่อนโยนมองร่างเล็กกว่าแล้วถอนใจ มาลินเห็นภาวัตจากกระจกที่สะท้อนพอเบี่ยงหน้า เขาก็มองออกไปเพราะถึงชั้น 8 พอดี มาลินเดินนำไปที่ห้องใจเต้นตุ้มๆ ต่อมๆ ถ้าเขาขอเข้าห้องเธอจะตอบยังไงดี
“ขอบคุณที่มาส่งค่ะ”
ภาวัตถอนใจยาว “พอที ไม่ต้องยกมือไหว้ เท่านี้ฉันก็รู้สึกแก่เหมือนกำลังหลอกเด็กยังไงก็ไม่รู้ รีบเข้านอน ถ้าพรุ่งนี้ไปทำงานไม่ไหวก็ลาพัก หรือไม่ โทรมาบอกฉันก็ได้”
“ไม่เป็นค่ะ ถ้ามีอะไรเดี๋ยวลินบอกพัฒก็ได้ค่ะ” มาลินยิ้มให้แต่กลับถูกภาวัตมองมาสายตาดุ “เอ่อ พัฒเป็นเพื่อนของลินเองค่ะ”
“ก็ตามใจ เข้าห้องไปแล้ว ล็อคประตูเสียด้วยล่ะ”
มาลินรีบไขประตูเข้าห้องแล้วล็อคทันที ก่อนจะเอาหูแนบบานประตูรอฟัง ภาวัตเดินไปแล้ว เรียวปากบางยิ้มอบอุ่นใจ ไม่ได้คิดเป็นอื่นนอกจากเขาเป็นคนดีกว่าที่คิดไว้ ไม่ได้เจ้าชู้ใส่อย่างที่ฟังมามากจนคิดไปเองสักหน่อย
*****************************************
ภาวัตขยับตัวพลางปล่อยเอวที่กอดไว้ แต่เสื้อกลับถูกมาลินยึดแน่นจนกลายเป็นเขาไปไหนไม่ได้จนกว่าเธอจะปล่อยมือ
“คืนเสื้อให้ฉันได้หรือยัง”
มาลินเงยหน้ามองปลายคางของภาวัต สมองมึนชาไม่แน่ใจว่าจากไวน์หรือเรียวปากหนาจึงช้ากว่าจะประมวลผลออกมาได้ว่ากำเสื้อสูทของเขาไว้ เธอปล่อยแล้วถอยหลังออกมารีบหันหน้าหนี แต่ร่างสูงยังเดินมายืนใกล้ๆ ทำยังไงดี
“ขอบใจที่เธอทำเพื่อฉันจนได้สัญญามา ไม่ต้องเขินหรอกน่า ที่เธอทำ ไม่ได้เรียกว่าจูบหรอก แค่เอาปากมาชนปากเท่านั้นเอง” แต่หลังจากนั้นที่เขาร่วมมือด้วยต่างหากจูบของจริง ไม่พูดจะดีกว่า แค่นี้สมภารก็เห็นไก่ตรงหน้าแล้ว
“ก็...” มาลินก้มหน้าหันกลับมา “มันน่าอายนี่ค่ะ ลินไม่รู้ว่าตอนนั้นคิดอะไรอยู่ถึงได้...”
สมภาร เอ้ย! ท่านประธานยิ้มกว้าง นานเท่าไหร่แล้วที่ไม่เห็นธรรมชาติของผู้หญิง ที่ผ่านมามีแต่ปรุงแต่งจนไม่รู้ว่าตัวตนของเธอเหล่านั้นเป็นอย่างไรกันแน่
“ขอบใจนะที่ช่วย ถ้าต่อไปเธออยากให้ฉันช่วยอะไรก็บอกมาได้เลย”
“ตอนนี้ไม่อยากขออะไรหรอกค่ะ อยากกลับหอ แล้วคุณวัตก็ลืมๆ ได้ไหมคะว่าลินทำอะไรลงไป ขอร้องล่ะค่ะ”
ใบหน้าคร้ามก้มต่ำลงไปแล้วเงยมอง มาลินหันหน้าหนี เสียงหัวเราะลอยลมพร่างพราย ภาวัตถอดเสื้อสูทแล้วคลุมบนไหล่บาง
“คงไม่ลืมหรอก แต่จะไม่พูดให้เธอเขินก็แล้วกัน” มือหนายื่นไปคว้ามือบางไว้ “กลับกันเถอะ”
*****************************************
นิยายเรื่องนี้หมดลิขสิทธิ์จากสำนักพิมพ์แล้ว
ผู้เขียนจึงปรับปรุงและแก้ไขเพื่อนำมาเป็น E-Book
โดยผู้เขียนเป็นเจ้าของลิขสิทธิ์แต่เพียงผู้เดียวค่ะ