จอมใจ จอมเผด็จการ

มันคงเป็นเรื่องโง่เขลาที่สุด หากคุณหนูไฮโซอย่างหล่อน จะยอมจำนนตกล่องปล่องชิ้นกับผู้ชายแดนเถื่อนอย่างนายหัวเพชรายุธง่ายๆ
หน้าหรือก็ยังไม่เคยเห็น แถมสิ่งที่ได้ยินล่ำลือมาเข้าหูก็ยังน่าสะพรึงยิ่งนัก หากหล่อนยอมก็คงตกนรกทั้งเป็นไปชั่วชีวิต ดังนั้นวิธีรอดคือการหนี... หนีจากงานวิวาห์คลุมถุงชน แต่ให้ตายเถอะ เหมือนหนีเสือปะจระเข้ เมื่อคนที่หล่อนไว้ใจที่สุดกลับร้ายที่สุด คิดจะป้ายมลทินให้กับกายสาว
เมื่อจนสิ้นหนทางข้อเสนอของเพื่อนใหม่ยามทุกข์ยากจึงน่าสนใจที่สุด แต่ใครจะรู้ล่ะว่าโลกจะกลมขนาดนี้ เมื่อนายหัวเพชรายุธคือเจ้าของไร่ที่หล่อนมาซุกหัวนอน และแน่นอนว่าเขาจะต้องเอาคืนอดีตเจ้าสาวจอมพยศอย่างหล่อนอย่างแสบทรวงเลยทีเดียว


“แค่เสียงฟ้าผ่า ไม่มีอะไรแล้ว”
เขาพยายามจะแกะแขนของหล่อนออก
แต่ตระการตาไม่ยอมปล่อยแถมยังกอดรัดเขาแน่นขึ้น
แน่นจนเจ้าสองเต้างามแทบจะหลอมละอายเข้ามาในแผงอกของเขา
“ตากลัว... พี่เพชร ตากลัว...”
“ถ้าเธอไม่รีบปล่อยฉัน สิ่งที่น่ากลัวกว่าฟ้าผ่าคือฉันต่างหาก ตระการตา”
คนฟังเงยหน้าขึ้นสบประสานสายตา มองด้วยสายตาเว้าวอน
“อยู่กับตานะคะ... อย่าทิ้งตาให้อยู่คนเดียวอีกเลย ตากลัว...”
“แต่ฉัน... อาจจะไม่หยุดแค่กอดเธอนะตระการตา
ฉันจะทำมากกว่าที่เธอคิด
และแน่นอนว่าเธอไม่มีวันต้องการ... มันจากฉัน”
ทำไมเขาคิดแบบนี้นะ อะไรทำให้เขาคิดแบบนี้ไปได้
ทั้งๆ ที่หล่อนแสนจะลุ่มหลง งมงายกับทุกสัมผัสของเขา
“ตา... ต้องการ...”
“แล้วอย่าโกรธนะ เวลาตื่นมาตอนเช้า แล้วพบว่าเราสองคน
ผ่านศึกอะไรด้วยกันมา”