มาเฟียร่ายรัก

"เลดิโอนาร์ด ลูสวินเซนเต้ ราชสีห์หนุ่มผู้ลึกลับ ทำตัวดั่งเงาทองคำที่วูบไหวไปมาไม่เคยหยุดนิ่งด้วยเหตุที่เขาเข้าไปพัวพันกับความลับสุดยอดบางอย่างทำให้เลดิโอถูกตามล่าหากชายหนุ่มกลับพอใจกับเรื่องราวอันตรายเหล่านั้นตราบจนกระทั่งหล่อนก้าวเข้ามาเป็นแสงไฟในความเหน็บหนาวเป็นดวงดาวงดงามท่ามกลางความเจ็บปวดและ... เป็นความอบอุ่นจากความรักที่เขาไม่เคยได้สัมผัสมาก่อน
ม่านตะวัน พิพิทศิลป์ หญิงสาวแววตาสดใสผู้ถูกเลือกให้เก็บกุมความลับที่ชายหนุ่มเก็บงำมาตลอดหลายปีโบราณว่ากุหลาบงามมักซ่อนคมหนามไว้อย่างไรหล่อนก็เป็นดวงตะวันอันอบอุ่นที่สามารถแผดเผาคนรอบข้างได้เช่นนั้นและแน่นอนว่า... เลดิโอนาร์ดก็ไม่ใช่ข้อยกเว้นที่จะถูกหล่อนเผาไหม้จนหลอมละลายไปด้วยเสน่ห์หวามไหวนั่น
หากเปรียบสิงโตเจ้าป่าเช่นเขาเป็นไฟลูกแมวน้อยเขี้ยวคมอย่างหล่อนก็น้ำมันดีๆนี่เองเข้าใกล้ทีไรเป็นจุดติดลุกพรึ่บเรือนร่างนวลเนียนกรุ่นกลิ่นหอมเรียกร้องและกระตุ้นต่อม‘ความหิว’ ของเขาไม่ต่างจากแกว่งเนื้อสดล่อปลาปิรันย่ายิ่งแม่คุณทูนหัวรั้นมากเท่าไรเขายิ่งอยากปราบหล่อนให้สยบอยู่ใต้กรงเล็บมากขึ้นเท่านั้นเพียงแค่แรกสบตากับบุรุษหนุ่มเจ้าของนัยน์ตาเย้ายวนชวนหลงใหลม่านตะวันก็เปรียบดั่งกวางน้อยตาใสที่ถูกไล่ล่าไว้ในอุ้งมือของสิงห์ร้ายอย่างเลดิโอนาร์ดลูสวินเซนเต้อย่างสุดจะต้านทาน!
“ปล่อยคุณไม่มีสิทธิ์ทำแบบนี้นะ”
“งั้นเหรอลองดูไหมว่าถ้าผมจะทำใครจะห้ามผมได้”
“อ๊าย! เลโอ! หยุด! หยุดเดี๋ยวนี้นะ! ตาหมีบ้านี่! ปล่อยฉันเดี๋ยวนี้นะ!”
ม่านตะวันถองศอกใส่แต่เขาก็ไวทายาดงอตัวหลบศอกแหลมแข็งได้ทันซ้ำยังฉกจูบแก้มนิ่มหน้าตาเฉยอีกฟอด
“แหมชื่นใจ”
“อ๊าย!”
หญิงสาวสุดจะทนอาละวาดดิ้นพราดด้วยแรงกำลังทั้งหมดที่มีฝ่ายเลดิโอนาร์ดเห็นหล่อนเอาจริงก็หัวเราะในลำคอสำหรับเขาแล้ว...การแหย่แม่เสือให้โกรธนี่ละสนุกที่สุดเลย
โมโหอาละวาดโวยวายใส่เขาแบบนี้อย่างน้อยก็ดีกว่าเย็นชาเป็นผีจีนแบบเมื่อกี้แล้วกัน
“ทำไมล่ะซันนี่ถ้าคุณคิดว่าผมหนักแน่นพอที่จะอดทนไม่ทำอะไรสาวสวยในวัยกำลังน่าฟัดอย่างคุณได้เนี่ย...บอกเลยว่าคิดผิด”
เลดิโอนาร์ดแกล้งกวาดไล้สายตามองทั่วเรือนร่างทรงนาฬิกาทรายลำคอแกร่งขยับไหวให้รู้ว่าเจ้าตัวกำลังกลืนน้ำลายลงคอราวกับอยาก‘กิน’ อะไรบางอย่าง
“นะ... นี่... นี่!” ม่านตะวันหน้าร้อนฉ่าให้ตายเถอะ! ผู้ชายคนนี้กำลังเผาหล่อนให้ไหม้ด้วยรอยปรารถนาในแววตาแบบนั้น! "