ทัณฑ์แค้นพรางรัก(ปรับปรุงครั้งที่1)

“ปล่อยมือจากฉัน ฉันขยะแขยงผู้หญิงความคิดทุเรศอย่างเธอ” เขาหันมามองเธอและสะบัดแขนออกจนมือสะบัดไปโดนหน้าณัฐริณีเสียงดังสนั่น ธนาธิปชะงักค้างไปชั่วขณะ ณัฐริณีก็กุมแก้มตัวเอง ธาราเขตก้าวเดินมาหาร่างบางของภรรยาเขาดึงเธอมากอดไว้ ธนาธิปมองบิดา
“อย่ายุ่งกับมีน ขอร้องพอเถอะ หยุดเถอะ !!!”
“ขอร้องฉันงั้นหรอ เหมือนตอนฉันขอร้องให้เธอแต่งงานด้วยไหม เหมือนที่ฉันคุกเข่าลงหน้าหอไอเฟลขอเธอแต่งงานไหม ฉันขอบอกว่าหยุดไม่ได้เมื่อน้องสาวเธอมันน่ากินกว่าคนอย่างเธอเป็นไหน ๆ เธอนั้นล่ะอย่ามายุ่งเรื่องของฉัน”
“แซม ! ขอร้องอย่าทำร้ายจิตใจมีน”
“ฉันจะทำใครจะทำไม ?”
“หยุดเถอะแค่นี้แหวนก็เจ็บแล้ว อย่าให้มีนมาเจ็บด้วยอีกขอร้อง” เธอคลุกเข่าลงตรงหน้าธนาธิปเหมือนดั่งที่เขาเคยคุกเข่าขอเธอแต่งงานเมื่อเจ็ดแปดเดือนที่แล้ว หญิงสาวสะอื้นไห้เธอไม่อยากให้มาณิษามารับกรรมกับสิ่งที่เธอตัดสินใจพลาดอีก เธอไม่อยากเป็นเหมือนแม่ที่ทำร้ายมารดาของมาณิษาในครั้งอดีต เธอเจ็บที่ทุกอย่างทุกเรื่องที่เสียใจช้ำใจของน้องเกิดขึ้นเพราะเธอที่คิดว่ามาณิษาแย่งทุกอย่างไปทั้งที่จริงน้องไม่ได้แย่งมีแต่แบ่งปันและแบกรับความทุกข์ของพ่อแม่ไว้ ถึงเธอไม่ได้เกลียดน้องสาวต่างมารดาอย่างที่มารดาเธอต้องการให้เกลียด แต่ก็ไม่เคยยอมรับหรือบอกกับใครอย่างเต็มภาคภูมิว่ามาณิษาคือน้องสาวเธอ เป็นคนในตระกูลจักรานุวัฒน์ที่มีสายเลือดเดียวกันต่อหน้าคนอื่น ๆ
“พาผู้หญิงของป๋าออกไปจากที่นี่ผมไม่อยากเห็นเธอมายุ่งกับผู้หญิงผมอีก” ธนาธิปเอ่ยบอกเสียงกร้าว เขาตวัดตามองณัฐริณีด้วยสายตาที่ไม่เป็นมิตร แสดงความโกรธออมาอย่างชัดเจน ธาราเขตไม่ได้พูดอะไรดึงณัฐริณีให้ออกเดินตามเขาไป
มาณิษาที่นั่งฟังนั่งดูเหตุการณ์มาตลอดเธออื้ออึงงง ๆ กับสิ่งที่ได้ยินจับต้นชนปลายไม่ถูก เธอยืนนิ่งอยู่ที่หน้าประตูบ้าน
“มาณิษา !?” เขาหยุดมองดูเธอห่างเพียงแค่สองก้าวเท่านั้นก็จะถึงตัวเธอที่อยู่หน้าประตูบ้านแล้ว
“เรื่องมันเป็นอย่างไงคะ ?” ธนาธิปรู้สึกน้ำท่วมปากเขาพูดไม่ออกเมื่อเห็นเธอยืนอยู่ หัวใจเขาสั่นไหวแบบประหลาด มันสั่นกลัวไม่ใช่ดีใจที่จะเห็นมาณิษาเสียน้ำตาแบบนี้ เจ็บจุกไปหมดเหมือนถูกสิบล้อชนและมีคนมาเย็บปากไว้ไม่ให้พูด
“แฟนเก่าคุณ กับพี่แหวนคือคนเดียวกัน ที่ทำดีกับกับฉันบอกว่าชอบฉันคือ...ต้องการแก้แค้นพี่ฉันที่ทิ้งคุณมาแต่งงานกับพ่อคุณใช่ไหม ?” เธอเอ่ยถามเพื่อความเข้าใจของตัวเองอีกครั้ง
“...” ธนาธิปเงียบเขาเอาแต่จ้องหน้าเธอนิ่งใบหน้าเครียดขรึม ส่วนเธอก็ร้องไห้น้ำตาหยดแล้วหยดเล่าไหลอาบแก้มอย่างไม่อายเสียงสะอื้นและแรงสะอื้นสั่นคลอนร่างให้โอนเอนจนต้องจับขอบประตูไว้เป็นที่ยึดจับไว้กันล้ม
***ฝากลูกชายที่ไม่ค่อยมีใครสนด้วยค่ะ แต่อีแม่ก็รักนะคะ ถึงจะเกลียดมันแต่ก็ไม่เท่ากับหนุ่มคนแรกอย่างมาร์คัสลูซปากหมา ฝากแซมมี่เกรียนกากนักเรียกร้องด้วยนะคะ***