ดวงใจร้อยรัก

“นี่...คุณผู้หญิง” ภูมิส่งเสียงออกไปก่อนจะถึงตัวพาขวัญที่กำลังคุยโทรศัพท์อย่างสนุกสนาน หญิงสาวเงยหน้าพลางขยับแว่นเล็กน้อย พยายามปั้นหน้าให้เรียบเฉยเหมือนอย่างที่เคยเป็น
“คนอย่างคุณคงสะกดคำว่ามารยาทไม่เป็นสินะ”
“น่าจะถามตัวเองมากกว่า ให้ผมทำงานโดยไม่ถามก่อนว่าผมจะรับหรือไม่รับแบบนี้หมายความว่ายังไง” ชายหนุ่มตอกกลับโดยไม่สนว่าเธอดำรงตำแหน่งอะไร เพราะแท้ที่จริงแล้วภาพเคร่งขรึมของผู้หญิงคนนี้ก็เป็นแค่เปลือกนอกที่ห่อหุ้มความร้ายกาจเอาไว้อย่างมิดชิด
“มันจะมากไปแล้วนะ” เจ้าของห้องลุกพรวดอย่างสุดทน เขามีสิทธิ์อะไรที่กล้าพูดจากับเธอแบบนี้พลางคิดในใจว่า ‘หรือว่าคุณพ่อจะเคยให้ท้าย ในฐานะที่เป็นนักร้องที่ทำเงินให้ค่ายเพลงมากที่สุดกันนะ’
“มันไม่มากไปหรอก ถ้าเทียบกับสิ่งที่คุณทำ คุณต่อว่าผมต่างๆ นานา แล้วคิดว่าตัวคุณเองดีนักหรือไง” ชายหนุ่มจ้องหน้าอีกฝ่ายกลับ แม้จะบอกตัวเองว่าเกลียดผู้หญิงคนนี้ แต่ลึกๆ แล้วเขากลับรู้สึกว่าตัวเองกำลังมีความรู้สึกบางอย่างที่ขัดแย้งกันเกิดขึ้นในใจ
“ฉันอยากให้แฟนคลับของนายรู้จังเลยว่าที่จริงแล้วนายมันก็แค่ผู้ชายปากเสีย”
“คุณ!” ภูมิโมโหจนเก็บอารมณ์ไว้ไม่อยู่
ใบหน้าของทั้งคู่อยู่ห่างกันแค่คืบ งานนี้ต่างฝ่ายต่างใช้สายตาเชือดเฉือนกันอย่างไม่มีใครยอมถอย
“จะบอกให้นะ ที่ฉันหยิบยื่นงานดีๆ ให้นายก็เพราะเงินเท่านั้น อย่าคิดว่าฉันจะพิศวาสนายนักเลย และถ้านายยอมเล่นละครสปอนเซอร์ก็แน่นเอี้ยด” พาขวัญหยุดพูดก่อนจะจ้องมองนักร้องหนุ่มด้วยสายตาเย้ยหยัน “อย่างนายมันก็แค่ตัวเงินตัวทองของฉัน เข้าใจไว้ซะด้วย” เธอยิ้มเหยียดด้วยความสะใจที่สามารถหาวลีเด็ดมาแก้เผ็ดเขาได้
“ถ้าอย่างนั้นคุณก็ต้องหาตัวเงินตัวใหม่แล้วล่ะ ผมขอลาออก!”