พิศวาสพยศ

วิศรุตเป็นคนที่เจ็บแล้วจำ...
คุณหนูสาวสวยคนนั้นได้ขโมยหัวใจบริสุทธิ์ของเขาไปตั้งแต่เด็ก ทั้งยังเหยียบย่ำไม่เหลือดีแค่เพราะเขาจน
แม้กาลเวลาทำให้ลืมเลือน แต่เมื่อเจอเธออีกครั้ง ทุกอย่างก็แจ่มชัดเหมือนเพิ่งเกิดขึ้นเมื่อวาน
โลกกลับตาลปัตร ตอนนี้เธอจน พ่อใกล้ล้มละลาย ส่วนเขาเติบโตเป็นมหาเศรษฐีเจ้าเสน่ห์ที่แสนเนื้อหอม
อะไรจะสะใจไปกว่าใช้ร่างกายหนุ่มแน่นกำยำปราบพยศยัยตัวร้ายอีกล่ะ!

พิมพ์อรเป็นคนที่รับปากอะไรไว้ก็จะทำ...
เขาจ่ายเงินล้านเพื่อพยุงธุรกิจของพ่อ แลกกับการให้เธอเป็นนางบำเรอในคฤหาสน์ลับของเขา
แม้เขากักขฬะ ปากร้าย บ้าอำนาจ แต่เธอก็ให้เขาแตะต้องร่างที่ไม่คุ้นมือชายนี้ครั้งแล้วครั้งเล่า
ในดวงตาสีดำเข้มมีประกายระยับเหมือนท้องฟ้ายามราตรี รสจูบของเขาแสนหวาน มือใหญ่ก็อบอุ่น
เพราะสัมผัสได้ว่าเขาอ่อนโยน เธอจึงลำบากใจ ไม่รู้จะทำอย่างไรกับคนที่ไม่ควรหลงรักคนนี้ดี

พิมพ์อรผลักไหล่แรงพอให้ช่วยเรียกสติที่บินไปถึงสวรรค์ได้กลับคืนเข้าร่าง วิศรุตยิ้มพลางลูบใบหน้าหวานสีแดงฉ่ำด้วยความรู้สึกเอ็นดูสุดหัวใจ ยิ่งมองก็ยิ่งหลง อดไม่ได้ที่จะก้มลงไปดูดริมฝีปากเปียกเยิ้มกับไฝเสน่ห์ด้วยความโหยหาอีกครั้ง
เมื่อได้ทำจนสาแก่ใจก็ปล่อยให้หญิงสาวได้พัก สีหน้าแดงฉ่ำกับทรวงอกที่สะท้อนขึ้นลงตามจังหวะหอบทำให้ต้องห้ามใจไม่ให้จู่โจมสุดแรงเกิด
"ไม่ได้เรื่องเลย" เขาบ่นแต่กลับยิ้มไม่หยุด
"คุณก็ไม่ได้เรื่องเหมือนกัน!"
"อ๋อ เหรอ"
วิศรุตจับบังคับไม่ให้หันหน้าหนีเพื่อลงโทษริมฝีปากอวดดีอีกครั้ง แต่เธอผลักสุดแรง
"ไม่เอาแล้ว ออกไปเลยนะ!"
"ออกอะไร ฉันยังไม่ได้เข้าไปในตัวเธอเลย"
"บ้ากามที่สุด! ถอยไป ไอ้คนเสพกายหยาบ!"
ชายหนุ่มหัวเราะก๊ากพลางคิดว่าช่างเป็นคำด่าแปลกหูที่เต็มไปด้วยความสร้างสรรค์เสียจริง
"เชื่อฉัน กายละเอียดมันเสพไม่มันหรอก ต้องกายหยาบนี่แหละ"