ใจต้องสาปรัก

“คุณสู้แรงผมไม่ได้หรอก อย่าดิ้นให้ร้อนไปมากกว่านี้เลย ตัวคุณเริ่มมีเหงื่อซึมแล้ว” เขากระซิบข้างหู ปลายลิ้นเลียที่ติ่งหูเล็ก หญิงสาวสะท้านเหมือนโดนไฟฟ้าช็อต ได้แต่ยืนขาสั่นมองคนที่เล็มผิวเนื้อของเธอเหมือนกำลังลงโทษ
“ผมไม่ชอบเลย” ชายหนุ่มพึมพำชิดมุมปากของหญิงสาว เขาละเมียดชิมน้อยๆ สองสามครั้งแล้วจึงเอ่ยต่อเหมือนเด็กเอาแต่ใจ
“ไม่ชอบใจเอาเสียเลย” หญิงสาวยังไม่เข้าใจอยู่ดี เธอเม้มปากมองคนที่จ่อลมหายใจรดริมฝีปาก เขาไม่ยิ้ม นัยน์ตาที่ไม่มีอารมณ์เปลี่ยนเป็นดุดันเข้มลึกและหวามไหวในนาทีเดียวกัน
“อย่าจูบฉัน” เธอคัดค้านเมื่อเห็นท่าทางและแววตาของเขา มุมปากของเขาไม่กดยิ้มเพียงกระซิบบอกเบาๆ
“คุณห้ามผมไม่ได้หรอกม่าน” หญิงสาวหลับตาลงคิดจะเบือนหน้าหนีแต่ริมฝีปากเย็นเยียบของเขาช่างตัดกับลมหายใจร้อนผ่าว เธอได้รสของกาแฟ เค้ก และเหมือนกำลังกินไอศกรีมอยู่ มันเย็นมันจี๊ดขึ้นสมองและมันทำให้เธอรู้สึกเหมือนกำลังลอยขึ้นจากพื้น โบยบินไปสู่ฟากฟ้า กลิ่นของเขาล่อลวงเธอ ท่าทางของเขาล่อลวงเธอ แม้กระทั่งตอนนี้ รสจูบของเขาก็กำลังล่อลวงมอมเมาเธอนาทีแล้วนาทีเล่า
ม่านราตรีหอบหายใจสะท้านเมื่อเขายอมผละถอยออกไป เธอพยายามกลืนน้ำลายตั้งสติแต่ปากร้ายกาจนั้นกลับทาบประทับลงมาที่แอ่งชีพจร ลำคอระหงงาม เนินอกสล้าง ใช้ฟันเลื่อนคอเสื้อลงต่ำจนเผยให้เห็นชั้นในสีเข้ม เขาขบฟันลงที่อกสล้างทีหนึ่งจนเกิดเป็นรอยแดง ได้ยินเสียงเล็กพึมพำด่าทอให้เขาปล่อย ชายหนุ่มเงยหน้าขึ้นมา ช้อนนัยน์ตามองใบหน้าสวยจัดที่เคลิ้มไหวกับรสสัมผัสวาบหวิว ลำคอหนามีเสียงหัวเราะ
“ถ้าปล่อยคุณตอนนี้คุณได้ต่อยผมแน่ เพราะฉะนั้นผมคงต้องทำให้คุณหมดแรงเสียก่อน” หญิงสาวหอบหายใจสะท้าน หลับตาปล่อยให้เขาจุมพิตอีกครั้ง คราวนี้เขากำเริบเสิบสานถึงกลับกล้าใช้ปลายลิ้นเลียริมฝีปากของเธอซ้ำจนชุ่มฉ่ำ
“ดูคุณยังมีแรงขัดขืนผมอยู่เลยนี่ งั้นอีกครั้งแล้วกัน” ว่าจบก็จุมพิตลงมาอีกครั้ง ใช้ทั้งริมฝีปาก ปลายฟัน เรียวลิ้นลิดรอนแรงกายของเธอลึกล้ำ จากเย็นสบายกลายเป็นทะเลเพลิง เหงื่อไหลซึมออกมาตามผิวเนื้อ ริมฝีปากบวมช้ำ ทรวงอกหอบหายใจสะท้านเธอถูกพิษของเขามอมเมาจนไม่อาจถอนตัวเสียแล้ว
“จะต่อยผมไหมถ้าผมปล่อย” หญิงสาวปรือตามองคนที่ว่าเสียงพร่าแตก เขาจุมพิตที่มุมปากของเธอเล็กน้อยราวกับหยั่งเชิง
“จะต่อยไหม ม่าน”