พรหมลิขิต... เสน่หา

“เธออย่าดีกับฉันนักเลย ยิ่งเธอทำดีมากเท่าไหร่ ฉันก็ยิ่งจะ...”
ภูษิตไม่กล้าพูดต่อ เพราะกลัวจะหลุดปากออกไปว่าตอนนี้เขาเริ่มมีความรู้สึกดีๆ กับภรรยาที่ถูกคลุมถุงชนคนนี้เข้าแล้ว
“ฉันแค่ทำตามหน้าที่ ถ้าฉันดูแลคุณไม่ดี แม่ของคุณจะมาด่าฉันได้นะคะ”
กลิ่นสาบสาวในเรือนกายสตรีเพศเฉียดผ่านปลายจมูกไปเพียงเส้นผมลอดผ่าน คลื่นสวาทที่ยังซัดสาดอยู่ในหลืบเร้นของหัวใจใกล้จะทะลุกำแพงกั้นออกมา เมื่อมือบางอันอบอุ่นสัมผัสไปมาตามร่างกายเขาอย่างไม่ตั้งใจ
“คืนนี้เธอช่วยทำหน้าที่ภรรยาหน่อยได้ไหม?” เขาพูดเชิงขอร้อง
ด้วยอารมณ์เปลี่ยวที่มีอยู่เหลือล้นท่อนแขนใหญ่กำยำ ตวัดร่างงามเบื้องหน้าเข้ามากอดรัดฟัดเหวี่ยงราวกับโหยหาหล่อนมานานแสนนาน
“อย่า...” คำปฏิเสธที่หล่อนพยายามเอื้อนเอ่ย ยิ่งรบเร้าให้เขายิ่งโจมตีด้วยการกระทำ ร่างงามนั่นถูกฉุดกระชากมาขึ้นเตียงอีกครั้ง แต่คราวนี้หล่อนคงไม่หลุดมือเขาไปง่ายๆ แน่
“แต่คืนนี้...เธอต้องเป็นของฉัน”
คำตัดสินดั่งเครื่องประหารอันคมกริบ เพียงบั่นลงมาก็แทบจะไร้สิ้นวิญญาณอยู่ตรงนั้น สิ่งที่ซ่อนเร้นอันหวงแหนในกายสาวกำลังจะถูกเปิดเผย และถูกพรากไปตลอดกาล