อยู่อย่างเต๋า

อยู่อย่างเต๋า
เต๋าเต็กเก็ง (สำเนียงแต้จิ๋ว) หรือ เต้าเต๋อจิง(สำเนียงแมนดาริน) เป็นคัมภีร์แม่บทของหลักการเกี่ยวกับเต๋า จริงๆ แล้วไม่มีใครรู้ว่าเต๋าเต็กเก็งมาจากไหน แต่คัมภีร์เล่มน้อยที่บรรจุตัวอักษรประมาณห้าพันคำนี้ได้กลายเป็นรากฐานแห่งปรัชญาจีนที่อมตะ ในคัมภีร์กล่าวถึงอำนาจใน
การพัฒนาที่เรียกว่าเต๋า ซึ่งก่อให้เกิดผลทั่วทั้งจักรวาล และอธิบายถึงพลังส่วนบุคคลซึ่งมาจากการดำรงอยู่อย่างสอดคล้องกับเต๋า พลังนี้เรียกว่าเต็ก
เหลาจื๊อเชื่อว่าผู้ที่ไม่รู้สึกในพลังส่วนตัวของเขาเองจะรู้สึกหวาดกลัว ผู้คนมักกลัวในสิ่งที่ไม่รู้
เขากลัวในสิ่งที่ไม่รู้เพราะว่าเขาไม่เป็นอันหนึ่งอันเดียวกับโลกนอกตัว ดังนั้นจึงไม่สามารถปรับ
จิตใจให้เข้ากับสิ่งแวดล้อมได้ และทำให้เป็นคนที่เป็นอันตรายต่อสังคม พวกทรราชล้วนไม่รู้สึก
ในพลังนี้ เขาจึงรู้สึกว่ามีความขัดข้องใจและรู้สึกว่าตัวเองมีความอ่อนแอ พวกเขาใช้กำลังปกครอง
ในลักษณะของการละเมิดไม่ใช่การรับผิดชอบ ในการตรวจสอบอย่างใกล้ชิดกลับปรากฏว่า ผู้ที่มีอิทธิพลเหนือผู้อื่นนั้นความจริงแล้วกลับตกเป็นทาสของความไม่ปลอดภัย และค่อยๆ ถูกทำร้ายอย่างช้าๆ ด้วยการกระทำของตัวเอง เหลาจื๊อได้ให้เหตุผลว่าความเลวร้ายในโลกนี้เกือบทั้งหมด
มีสาเหตุมาจากการที่ผู้คนไม่รู้สึกในความเป็นผู้ทรงพลังและความเป็นอิสระของตัวเอง
ส่วนคำว่าเก็งหมายถึงอมตะ ในคัมภีร์เต๋าเต็กเก็งมีแต่แม่บทเท่านั้น ไม่มีคำบรรยาย และการที่
จะอธิบายด้วยคำพูดให้เข้าใจหลักการของเต๋าหรือเซนนั้นเป็นไปไม่ได้ มีทางเดียวเท่านั้นคือต้องอธิบายด้วยนิทานเปรียบเทียบ ในหนังสือเรื่องอยู่อย่างเต๋านี้จึงเป็นนิทานเปรียบเทียบที่สามารถใช้อธิบายบางบทของเต๋าเต็กเก็งได้เป็นอย่างดี