ฤาฤทธิ์สวาท

“สนุกไหม?”

เสียงทุ้มราบเรียบไม่บ่งบอกอารมณ์ดังมาจากด้านหลัง

นั่นทำให้ดุจวารีที่เพิ่งผ่อนคลายจากอาการเกร็งตัวต้องตัวแข็งขึ้นมาอีกครั้ง

และนัยน์ตาก็ขยายขึ้นเพราะตกใจกว่าได้ยินผู้ชายในบริษัทเอ่ยเสียอีก

“ว่าไง ผมถามว่าคุณสนุกไหม”

เขาเอ่ยพร้อมทั้งเดินมาอยู่ด้านหลัง ใกล้เสียจนดุจวารีรับรู้ถึงไออุ่นที่แผ่ออกมาจากตัวของเขา

มันคุกคาม มันเอาเรื่อง และหล่อนเหมือนจะทรุดร่างลงไปกองกับพื้น

แข้งขาเหมือนจะหมดเรี่ยวหมดแรงยังไงบอกไม่ถูก

“คุณศาล...”

หล่อนครางเรียกชื่อของเขาโดยที่ไม่กล้าหันกลับไปมอง

จนเขาต้องคว้าข้อมือคนที่ยืนหันหลังให้ตนเอาไว้แน่น

ก่อนที่จะดึงหล่อนให้เดินไปตามทางเข้าสู่โรงแรม

“คุณกล้ามาดุจวารี...”

“ดิฉัน...”

หล่อนพูดไม่ออกได้แต่ยืนตัวสั่นให้เขาคุกคามอยู่แนบพนังในห้องพักที่โดนลากเข้ามา

ดุจวารีอยากร้องไห้ ตัวหล่อนสั่นไปหมด

แววตาของอัยการตอนนี้เหมือนสุมไปด้วยเปลวไฟที่กำลังลุกโชน

เขาคงโกรธมาก มันก็ควรโกรธแต่หล่อนไม่มีทางเลือก

เข้าใจบ้างไหม!! ฮือออออออ…