ราตรีกลางตะวัน

ช่วงชีวิตที่ยั่งยืนท้าทายกาลเวลาอาจเป็นพรล้ำค่า หากความอ้างว้างตลอดนิรันดร์แห่งลมหายใจคือคำสาปซึ่งมาพร้อมกัน มนุษย์...ในสายตาแวมไพร์อย่างโดมินิคไม่มีความหมายใด นอกเสียจากเป็นได้แค่...อาหาร แต่เพื่อคลายเหงา เขาจะเก็บเหยื่อที่พิถีพิถันคัดสรรไว้ข้างกาย ให้ชื่อเสียใหม่ว่า ‘ภรรยา’ แล้วคอยสูบเลือดตราบจนกว่าเหยื่อนั้นจะสิ้นอายุขัย ค่อยมองหาเหยื่อรายต่อไป

จนเมื่อพบ ‘มาเบล’ ความกระหายอยากจากส่วนลึกที่หลับใหลพลันถูกปลุกให้พลุ่งพล่านทันทีที่ได้เห็น สัมผัส และแม้เพียงสูดกลิ่นกาย เพราะเธอช่างหอมหวน เชิญชวน ราวกับผลไม้ต้องห้าม ทว่าอาหารก็ยังเป็นได้แค่อาหาร เป็นผู้ถูกล่า มีสิทธิ์ล่ะหรือที่จะเรียกร้องความรัก ความอ่อนโยนจากผู้ล่า