เริงรักในหอผี

ชาญได้รับการปลดประจำการทหาร หลังจากที่รับใช้ชาติมาครบสองปีเต็ม ความคิดถึงบ้าน คิดถึงพ่อแม่พี่น้องและคนรัก ทำให้เขาเดินทางจากค่ายทหาร เพื่อกลับภูมิลำเนาบ้านเกิดโดยไม่บอกใครให้รู้ล่วงหน้า ประกอบกับ คู่หมั้นที่โทรมาบอกว่า เธอต้องการอยู่กับเขาสองต่อสองในเรือนหอที่ปลูกรอมานานแรมปี เพื่อดื่มด่ำความรักให้สมกับความคิดถึง เธอจึงไม่อยากให้คนอื่นรู้ว่าเขากลับมา จะได้ไม่มีใครมาเป็นก้างขวางคอ
“ แต่พี่อยากไปหาพ่อแม่ให้ท่านหาวันแต่งงานของเราเลย”
“ เอาไว้วันหลังก็ได้นี่จ๊ะ”
“ แต่...”
“ พี่ไม่อยากอยู่กับเพ็ญตามลำพังหรือจ๊ะ” เธอถามมาทางโทรศัพท์ ก่อนที่เขาจะทันพูดจบ
“ โธ่ อยากซีจ๊ะ แต่พี่ก็อยากกลับไปกราบพ่อแม่ อย่างที่บอกทีแรกนั่นแหละ ”
“ แค่สัปดาห์เดียวเท่านั้นเอง เราไปอยู่ที่เรือนหอสองต่อสอง อยู่ด้วยกันตลอดสัปดาห์ แล้วเราค่อยแยกกันกลับบ้าน ดีไหมจ๊ะ พี่ชาญ ”
ใครจะว่าไมดีล่ะ การได้อยู่กับคนรัก เป็นโอกาสที่แสนวิเศษ ยิ่งห่างเหินมานานนับขวบปี หัวใจร่ำร้องหาอยู่ทุกเช้าค่ำ ความตั้งใจแรกจึงถูกพับเก็บไว้ ขอตามใจคนรักก่อน เพราะมันคือปรารถนาแห่งหัวใจของเขาด้วย
ทว่าเขาก็ยังไม่วายกังวล
“ แล้วพ่อกับแม่เพ็ญจะไม่ว่าเอาหรือจ๊ะ”
“ พ่อกับแม่ไม่ว่าหรอกจ๊ะ ท่านรักพี่จะตายไป”
“ พี่ไม่สบายใจเลย กลัวท่านจะว่าเราชิงสุกก่อนห่าม”
เขายังไม่อยากทำอะไรหักหาญน้ำใจของพ่อตาแม่ยาย เพราะถึงยังไง เขากับเธอก็หมั้นหมายกันแล้ว ถึงขนาดสร้างเรือนหอไว้รอ หลังจากเขาปลดประจำการ เขากับเธอมีกำหนดแต่งงานกันทันทีอยู่แล้ว
“ พี่บ่ายเบี่ยงยังงี้ แสดงว่ามีคนใหม่แล้วใช่ไหม” เสียงเครือด้วยความน้อยใจ
“ เปล่า เปล่า พี่ไม่มีใคร อย่าเข้าใจผิดซีจ๊ะ ถ้ายังงั้น พี่จะไม่บอกใคร เราจะอยู่ด้วยกันที่เรือนหอของเรา”
เธอหัวเราะเสียงเย็น เมื่อได้ตามใจปรารถนา น้ำตายังเป็นอาวุธที่สำคัญของผู้หญิง
“ ใช่จ๊ะพี่ชาญ เราจะอยู่ด้วยกันที่เรือนหอของเรา เรือนรัก เรือนตายของเรา”
“ เพ็ญ”