เพียงหนึ่งหทัย

“ยอกย้อน ปากร้าย คนอะไรไม่มีความเป็นสุภาพบุรุษ”
องค์ดาวบ่นออกมาเป็นชุด ก่อนจะวิ่งตามไปเมื่ออีกฝ่ายเดินหนีเธอไปเหมือนครั้งก่อนอีกแล้ว
“บอกตรงๆ นะ ข้าไม่อยากทะเลาะกับเด็ก ถ้าไม่มีอะไรแล้วเห็นจะต้องขอตัว”
“ใจคอฝ่าบาทจะเห็นหม่อมฉันเป็นเด็กตลอดเลยใช่ไหม”
เจ้าหญิงดาริกาถามด้วยน้ำเสียงขุ่น อดคิดไม่ได้ว่าเธอแตกต่างจากหญิงสาวทั่วไปตรงไหนกันหนอ เขาถึงได้เห็นเธอเป็นเด็กตลอดเวลา
“ใช่” เจ้าหลวงหนุ่มเอ่ยด้วยท่าทีจริงจัง ดวงเนตรคมดุ กวาดมองทั่วร่างบางแล้วยักไหล่
“ในสายตาของข้า เจ้าเป็นก็แค่เด็กไม่รู้จักโต ไม่เห็นจะมีอะไรน่ามองซักนิด” เจ้าหญิงดาริกาจ้องมองคนร่างสูงจากไปอย่างไม่สบอารมณ์ นึกโมโหเขาขึ้นมาอย่างบอกไม่ถูก