กลรักซาตานร้าย

นุ้ยมีการปรับปรุงเนื้อหานิดหน่อย มีการเปลี่ยนปก E-book ใหม่ ตรวจคำผิดกับจัดอาร์ตเล่มใหม่จ้า นักอ่านที่โหลดแล้วเมพจะปรับปรุงเวอร์ชั่นใหม่ให้อัตโนมัตินะคะ ขอบคุณค่ะ
-----------------

“นาเดียร์” น้ำเสียงออกจะเพ้อ ก่อนจะโน้มตัวไปหาแล้วจูบริมฝีปากอิ่มของคนที่ไม่คิดว่าชาตินี้จะได้พบหน้ากันแล้ว เขาไม่ได้ฝันไปใช่ไหม เขาได้พบนาเดียร์แล้วจริงๆ เขากอดเธอได้ สัมผัสเธอได้ แต่ถ้าเป็นฝันก็ขอให้เขาติดอยู่ในฝันดีๆ แบบนี้ตลอดไป
“อื้อ...” นาตาเซียถึงกับตาค้าง ไม่คิดว่าอยู่ๆ จะมาเสียจูบให้ผู้ชายคนนี้ง่ายๆ ริมฝีปากร้อนๆ ของคนแปลกหน้ามันทำให้เธอเหมือนถูกไฟช็อต ยืนนิ่งไม่ไหวติง รับรู้เพียงจุดเดียวคือที่ปากอิ่ม ท่าทางตกใจไม่ได้ตอบสนองของคนในอ้อมกอดที่เปลี่ยนไป ทำให้ลูคัสค่อยๆ ถอนจูบออก แม้จะไม่อยากทำก็ตามที
“นาเดียร์” ใบหน้าห่างกันแค่ไม่กี่เซน ไม่ว่ามุมไหนหญิงสาวตรงหน้าก็ใช่คนรักของเขา แต่ทำไมเธอถึงได้เมินเฉยและดูตกใจกับสัมผัสเขาแบบนี้ ลูคัสยังคงอยู่ในภวังค์ความคิดของตน
“ปล่อยนะ...”
“นาเดียร์ นี่ผมลูคัส จำไม่ได้เหรอ” ชายหนุ่มเฝ้าถาม แต่นาตาเซียกลับคิ้วผูกโบ ไม่เข้าใจในสิ่งที่ผู้ชายคนนี้พูดแม้แต่น้อย สิ่งที่เข้าใจอย่างเดียวคือเขาบังอาจขโมยจูบของเธอไป หญิงสาวพยายามแกะมือของชายหนุ่มที่โอบรอบเอวคอดออกให้ห่าง หวังจะเป็นอิสระ แต่ลูคัสกลับรั้งเธอให้แนบชิดมากขึ้นเท่านั้น ชื่อที่ชายหนุ่มเอ่ยออกมามันทำให้นาตาเซียตกใจ
“จำไม่ได้” น้ำเสียงบึ้งตึงไม่พอใจเป็นอย่างมากเอ่ยบอก เธอไม่ได้ความจำเสื่อมถึงจำคนไม่ได้ แต่เขาคนนี้นั้นเธอไม่เคยรู้จักมาก่อนแน่ล้านเปอร์เซ็นต์ แถมยังบังอาจมาจูบเธอเสียด้วย
“ที่รัก...ผม...” ลูคัสหน้าเคร่งเครียดขึ้นมา ชายหนุ่มดึงสติกลับคืน เพราะตอนนี้ภาพนาทีชีวิตของนาเดียร์ได้เข้ามาฉายในความคิด เขาเห็นเธอร่วงลงพื้นกับตาตัวเอง เขาเป็นคนเข้าไปโอบกอดร่างที่ไร้วิญญาณนั้นด้วยตัวเอง แต่ทำไมเธอคนนี้ถึงได้เหมือนกันกับเธอนัก เพราะอะไร
เพียะ!
แต่ยังไม่ทันจะถามให้ได้คำตอบว่าเธอคือใคร ใบหน้าหล่อเข้มของชายหนุ่มก็หันไปตามแรงตบ ที่นาตาเซียฟาดฝ่ามือบางลงมายังใบหน้าเขาแบบไม่ออมแรงสักนิด ลูคัสใช้ลิ้นดันกระพุ้งแก้ม กลิ่นเลือดลอยอบอวลอยู่ในปาก ก่อนจะค่อยๆ หันใบหน้าที่ตอนนี้ขึ้นผื่นเป็นรอยนิ้วทั้งห้ามองมายังหญิงสาว
“ฉันไม่ใช่นาเดียร์อะไรนั่นของนาย” นาตาเซียจ้องมองชายหนุ่มเขม็ง ความโกรธเพิ่มขึ้นเป็นร้อยเป็นพันเท่า จนอยากฆ่าผู้ชายคนนี้ให้ตายคามือ
เพียะ!
“แล้วนี่คือค่าตอบแทนที่นายกล้าจูบฉัน” หญิงสาวฟาดฝ่ามือลงไปยังใบหน้าชายหนุ่มอีกครั้งเพราะแรงโกรธที่พวยพุ่งอยู่ในตัว แต่ยิ่งกระตุ้นให้ลูคัสอยากเอาชนะเธอมากขึ้นเท่านั้น ชายหนุ่มกระชากร่างบางเข้าหา ก่อนจะบดจูบลงไปบนเรียวปากอิ่มของเธอแบบไม่รั้งรอ มันไม่ได้มีความนุ่มนวล อ่อนหวานเหมือนก่อนหน้าสักนิด
“อื้อ...” นาตาเซียพยายามดิ้นรนขัดขืนเต็มกำลัง แต่ยิ่งดิ้นเธอก็ยิ่งเสียเปรียบเขามากขึ้นเท่านั้น เมื่อการจูบแบบลงโทษสิ้นสุด ลูคัสก็ผลักหญิงสาวออกห่างแบบไม่ไยดี แม้หัวใจจะเต้นแรงมากเพราะความเหมือนนี้ก็ตาม แต่รู้แล้วว่าเธอไม่ใช่นาเดียร์
“แล้วนี่คือค่าตอบแทนที่เธอกล้าตบหน้าคนอย่างผม” ชายหนุ่มขบกรามแน่นจนดูน่ากลัว ดวงตาสีน้ำตาลอ่อนจ้องมองเธอราวกับจะกินเลือดกินเนื้อ แต่ยามโกรธจนควันออกหูแบบนี้ นาตาเซียก็ไม่ไว้หน้าอินทร์หน้าพรหมเหมือนกัน
“สารเลว” หญิงสาวยกหลังมือขึ้นเช็ดริมฝีปาก หน้าตาแสนรังเกียจ พยายามลบสัมผัสนั้นให้ออกไป แต่ลูคัสกลับอยากตอกย้ำ
“รู้ก็ดี เพราะฉันคงไม่ยอมให้ใครมาตบหน้าฉาดใหญ่แล้วลอยนวลไปง่ายๆ” ลูคัสเดินเข้าใกล้หญิงสาวที่ยังไม่รู้จักแม้กระทั่งชื่อ ส่วนนาตาเซียนั้นก็ถอยร่นจนหลังชิดติดผนังไม่มีทางให้ไปต่อ ตามนิสัยของชายหนุ่มถ้าได้เจ็บแล้วต้องเอาคืนให้สาสม ตาต่อตา ฟันต่อฟัน ถึงเธอจะหน้าเหมือนคนรักเก่ามากก็ตาม
“หน้าตัวเมีย นายเป็นใคร ขึ้นมาบนเครื่องบินของฉันได้ยังไง?” คำด่าทอของหญิงสาว ทำให้ลูคัสอยากหัวเราะ ถึงลักษณะภายนอกจะใช่ แต่นิสัยช่างดูแตกต่าง
“น่าหัวเราะ นี่มันเครื่องบินฉัน เธอนั่นแหละเป็นใคร ถึงเข้ามาในนี้” คำถามของชายหนุ่มทำให้คนฟังตาค้าง
“คะ...เครื่องบินนาย ไม่จริง”