หว่านเล่ห์เสน่ห์รัก

หากเศษเสี้ยวของใจยังมีให้กัน
เรื่องราวในวันวานที่ย้อนคืนจะหวานหรือขื่นขม
*****************************************

“สวยซะเปล่า ทำตัวไม่น่ารักเอาเสียเลย”
มาร์ชส่ายหน้า เอือมระอา เวลาเธอมีสติสัมปชัญญะเต็มร้อยช่างแตกต่างจากเมื่อคืนเสียนี่กระไร ไม่อยากสนใจคนอวดดี แต่เสียงของเธอก็ทำให้เขาต้องชะงัก
“ว้ายย...ย!”
มาร์ชหันขวับ ก็พบว่าเจ้าของเสียงสะดุดปลายเท้าตัวเอง หกล้มลงไปนั่งจับกบที่พื้น ข้าวของในอ้อมแขนกระจัดกระจายรอบตัว นึกเป็นห่วง เขาก็สาวเท้ายาวๆ เข้าไปสอบถามอาการ
“คุณเป็นอะไรไหม มา...ผมช่วย” มาร์ชทำท่าจะเข้าไปประคอง แต่เธอปัดมือเขาออก
“ไม่ต้องมายุ่งกับฉัน!”
“โอเค ไม่ยุ่งก็ได้ เชิญคุณตามสบายเลย” มาร์ชหมุนตัวกลับ เกลียดคนเจ้าอารมณ์ ไร้เหตุผล ความคิดที่จะช่วยเหลือนั้นพับเก็บไปอีกซีกหนึ่งของสมอง
“คนบ้าอะไรก็ไม่รู้ ใจดำชะมัด จะมีน้ำใจช่วยเก็บหน่อยก็ไม่ได้”
มาร์ชได้ยินเสียงบ่นไล่หลังก็ชะงักปลายเท้า พลางกลอกตาแล้วพ่นลมหายใจออกมา เอือมระอาความเรื่องมากของคุณเธอ แต่ก็หันกลับมาช่วยเก็บข้าวของที่หล่นเกลื่อนกลาดใส่ถุงแล้วยื่นให้
“ทีหลังถ้าอยากให้คนอื่นช่วยก็หัดพูดดีๆ เสียบ้าง ไม่ใช่ไล่ตะเพิด แล้วใครจะอยากช่วยคุณ”
“ฉันก็ไม่ได้ขอร้องให้ช่วยเสียหน่อย”
นลินาลอยหน้าลอยตาบอก พลางกระชากถุงมาถือแล้วทำท่าจะก้าวจากไป แต่เหลือบเห็นแอปเปิ้ลสีแดงสดที่เพิ่งซื้อมาจากซุปเปอร์มาร์เก็ตอยู่ในมือของมาร์ช เธอก็แบมือไปตรงหน้าเขา
“เอาของฉันคืนมา”
“คุณรู้ได้ยังไงว่าแอปเปิ้ลลูกนี้เป็นของคุณ เขียนป้ายแปะไว้เหรอ ไหน...ไม่เห็นมีเลยนี่ แปะไว้ตรงไหนเหรอ” มาร์ชพูดหน้าตาย พลางหมุนแอปเปิ้ลในมือ
นลินาเห็นเขาทำท่าตรวจสอบเช่นนั้นก็ขมุบขมิบปาก อยากด่ากราดออกไป แต่สุดท้ายก็หมุนตัวกลับ ไม่อยากต่อปากต่อคำกับคนกวนประสาท
“อ้าว จะไปไหนล่ะคุณ ไม่อยากได้แอปเปิ้ลคืนแล้วเหรอ” มาร์ชตะโกนโหวกเหวกไล่หลัง ยั่วโมโหให้เธอหันกลับมามองเขาตาขุ่น
“ไม่ล่ะ ฉันทำทาน”
“แหม ใจดีเสียด้วย ลาภปากแท้ๆ แอปเปิ้ลลูกนี้จะหอมหวานเหมือนเจ้าของไหมเนี่ย” มาร์ชไม่ได้พูดเปล่า แต่กดจมูกโด่งๆ ลงบนผิวเรียบลื่นของผลไม้ในมือ หอมฟอดใหญ่แล้วหันไปทำตากรุ้มกริ่มกับเจ้าของ