A Hero บุตรสุริยา

ผมเคยสร้างตราบาปไว้กับเด็กสาววัยสิบสี่... สามปีให้หลังเธอกลับมาอีกครั้ง และผมจะไม่ทำผิดซ้ำสองอีก แม้จะมีเหตุการณ์แปลกประหลาดมากมายเกิดขึ้นกับผมก็ตาม
.................................

“ฉันไม่สนหรอกว่านายจะจูบใคร และใครบ้างที่อยากให้นายจูบ แต่ฉันไม่อยากให้นายทำกับฉันแบบนี้ นายไม่มีสิทธิ์”
“คงยากพลียดีส เพราะฉันถือว่าฉันมีสิทธิ์ในตัวเธอ และฉันจะเรียกสิทธิ์ของฉันคืนมา”
“ไม่มีสิทธิ์บ้าๆ อันไหนเป็นของนายโจฟาเอล ฉันลืมมันไปแล้ว”
“ลืมเหรอ งั้นฉันจะทบทวนให้”
ฉันเกือบหงายหลังเมื่อเขายื่นมือมาจับขาข้างที่เจ็บของฉันอ้าไปอีกทาง ทำให้ฉันเสียหลักแล้วนอนราบลงเขาจึงโน้มตัวลงมาหา
“ปล่อยฉันนะโจ อย่าทำแบบนี้”
ผมไม่ฟังคำพูดของเธอ เพราะอีกเสียงที่ผมได้ยินมันไม่ตรงกัน ผมจูบเธอในแบบที่อยากให้เธอรู้ว่านี่คือจูบจริงๆ ของผม พลียดีสขัดขืนอยู่ไม่นานเธอก็อ่อนเป็นขี้ผึ้ง แทบไม่ต่างอะไรกับเมื่อสามปีก่อน แต่ผมสัญญากับตัวเองว่าครั้งนี้จะต้องต่างไป เพราะตอนนี้ผมมีสติ ผมจะเป็นลูกผู้ชาย และอยากให้เธอรู้ว่าผมแคร์ความรู้สึกของเธอแค่ไหน

‘ได้โปรดเถอะโจ อย่าทำเหมือนฉันเป็นของเล่นของนายได้ไหม’
“พลียดีส” ผมกระซิบชิดนวลแก้มเธออย่างแผ่วเบา
‘ถ้านายไม่หยุด ฉันจะเกลียดนาย และจะไม่มีวันมองหน้านายอีก’
“ลืมตาสิพลียดีส มองหน้าฉัน” ผมสั่งด้วยความคิดที่นุ่มนวล เพื่อให้มั่นใจว่าเธอจะลืมตาขึ้นมาด้วยตัวเอง ไม่ใช่เป็นผลพวงจากความคิดของผม
“ขอร้องเถอะนะพลียดีส อย่ามองใครด้วยสายตาแบบนี้อีก และรู้ไว้ว่าฉันไม่เคยเห็นเธอเป็นของเล่น เธอเป็นของจริง เป็นตัวจริง”
..............
“ถ้าเธอไม่ได้ยินสิ่งที่ฉันบอกเมื่อคืน ฉันจะบอกใหม่”
‘พูดสิโจ บอกฉัน’
“ฉันรักเธอ”