ปรารถนาสวาท

พนักงานสาวในชุดเรียบเชยยืนตัวสั่นเทา ดวงหน้าเต็มรื้นไปด้วยน้ำตาเม็ดใสๆ พยายามยื้อชายหนุ่มหน้าตาดีอย่างเว้าวอน
“หลิวทำอะไรผิด พี่ต้นถึงได้บอกเลิกหลิวแบบนี้” อริศราคาดคั้นชายหนุ่มที่ยืนเบี่ยงตัวรังเกียจเธอเต็มประดา
“เราไปด้วยกันไม่ได้”
“แต่เรา....”
“เรื่องนั้น อย่าเอามาเรียกร้องอะไรเลย ในเมื่อเราต่างก็สมยอมกัน” ชายหนุ่มพูดเห็นแก่ ไม่สนใจหรือยี่หระต่อความรู้สึกของหญิงสาว
ความเสียใจที่กรุ่นขึ้นมาในหัวใจเอ่อล้นพร่างพรายจนกระทั่งกักเก็บเอาไว้ไม่อยู่
หญิงสาวร้องไห้สะอึกสะอื้นปริ่มจะขาดใจ ยิ่งคำพูดตัดพ้อตัดความสัมพันธ์ชัดเจนมากเท่าไร ก็ยิ่งทำให้หัวใจบางๆ ของอริศราถูกกัดกร่อนให้หมดความแข็งแรง
“พี่ต้น เวลาที่เราอยู่ด้วยกัน พี่ต้นก็บอกว่า ‘รัก’ หลิว แล้วตอนนี้มันเกิดอะไรขึ้นระหว่างเรา ถ้าหลิวทำอะไร ‘ผิด’ หลิวก็ยอมรับและจะปรับปรุงให้ดีขึ้นนะคะ” หญิงสาวเว้าวอนไม่หยุด
ปราเมศสะบัดแขนแกร่ง เพราะทนรำคาญหญิงสาวที่ร้องไห้ฟูมฟายคนนี้ไม่ไหว ถ้าเกิดฐาสินี แฟนสาวคนใหม่มาเห็นเขาในตอนนี้คงเกิดเรื่องแน่นอน
“หยุดร้องโวยวายแหกปากประจานตัวเองได้แล้ว” เสียงขึงขังจริงจัง กัดฟันผลักไสอริศราจนกระเด็นออกไป
“พี่ต้น....หลิวรักพี่ต้นนะคะ เรื่องของเรา หลิวไม่เคยคิดเอามาเรียกร้องอะไร หลิวยอมเป็นของพี่ต้น เพราะหลิวรักพี่” เธอร้องบอกพร้อมสะอื้นไห้คร่ำครวญโผเข้ากอดชายหนุ่มอันเป็นที่รัก
มือหนาผลักไสอีกครั้ง ฟาดลงบนพวงแก้มนวลฉาดใหญ่อย่างไม่สนใจ
“เธอมันก็แค่...ผู้หญิงหน้าโง่”