บ่วงรักดักอสูร

“คุณเป็นใครกันแน่นะเทียน แล้วคุณมาที่นี่ทำไม”

เสียงของอินทุภาหายไปในสรรพสิ่งเซ็งแซ่รอบข้าง เสียงฟ้าร้องหรือฝนตก เสียงลมพายุหรือกิ่งไม้หักโค่น ไม่มีเสียงใดดังเท่ากับเสียงของหัวใจที่กระหน่ำเต้นเหมือนกำลังคลั่ง

ริมฝีปากร้อนแรงของชายหนุ่มประกบเบียดลุกไล่เชยชิมความช่างสงสัยใคร่รู้ของเธอ จูบสูบความหวานจากเจ้าของห้วงคำนึงที่เขาโหยหา

หญิงสาวสั่นสะท้านด้วยฤทธิ์รสจูบอันร้ายกาจของชายหนุ่ม เธอเกือบหลงเข้าไปในโลกที่ไร้แรงเหนี่ยว จนมิอาจต้านทานร่างกายไว้ได้ เมื่อเขาโถมโรมรันหนักขึ้น เธอผลักอกเขาออกห่างตัว บ่ายหน้าหลบ เขาแสดงสายตาเสียดายเพียงครู่เดียว ก็สำนึกในความป่าเถื่อนของตนเอง

“ขอโทษนะ แต่ถ้าคุณอยากรู้ ผมจะเล่าให้คุณฟังทั้งหมดก็ได้ แต่มีข้อแม้”
“ข้อแม้อีกแล้วเหรอ”
“ใช่” เขาหย่อนใบหน้าเข้าใกล้จนเกือบประชิด “ผมจะไม่ปล่อยคุณไว้ที่นี่ คุณต้องตามผมกลับไปที่บ้านพักเดี๋ยวนี้ คุณอิน ดวงจันทร์ของผม”