หย่งเหม่ยเหยา สหายแค้นแสนรัก เล่ม 2

ใครเล่าจะทันได้คาดคิดว่าความสัมพันธ์ที่มีมานานตั้งแต่วัยเยาว์ของเขาและนางจะขาดสะบั้นลง…
"อาเหอ..ข้า..ชอบ..เจ้า"
คำสั้นๆที่นางรวบรวมความกล้ามากมายเพื่อพูดมันออกมานั้นกลับไม่ได้รับคำตอบใดๆกลับมา
มีเพียงสายตาและคำพูดห่างเหินราวกับสิ่งที่นางทำนั้นคือการทำให้เขาเสียเวลาและเป็นสิ่งที่น่ารำคาญยิ่งสำหรับเขา
หลังจากนั้นเป็นต้นมาเหวินเหอสหายคนเดิมของนางก็ไม่เคยกลับมาเป็นเหวินเหอคนเดิมของนางอีกเลย
นางเฝ้าเพียรถามหาคำอธิบายถึงความเปลี่ยนแปลงในครั้งนี้
และร้องขอให้เขากลับมาเป็นดังเช่นสหายกันเหมือนเมื่อกาลก่อน
ทว่าผลที่ได้กลับเป็นคำสั้นๆที่ตัดซึ่งเยื่อใยของนางจนขาดหวิ่น
นางเก็บใจที่บอบช้ำเอาไว้ให้อยู่ในส่วนที่ลึกที่สุดอยู่ภายใน
และแย้มรอยยิ้มกว้างสดใสดุจดวงอาทิตย์ยามเช้า เฝ้ารอเขาอยู่ตรงที่เดิม
ที่ที่เขาเคยยืนคุยกับนางบริเวณหน้าประตูจวนแล้วส่งรอยยิ้มไปให้เขาในทุกเช้าเย็น
เนิ่นนานนับปีสำหรับการกระทำของสตรีโง่งมผู้หนึ่ง
ไม่ว่าฤดูกาลจะผันผ่านเปลี่ยนแปรเช่นไรหน้าจวนตระกูลหยาง
จะปรากฏร่างบางของนางยืนส่งยิ้มให้เขาอย่างโง่เง่าอยู่เช่นนั้นเสมอมา
......
"ข้าไม่ได้รักเจ้าก็เท่านั้น ข้าไม่ได้รักเจ้าเหม่ยเหยา และข้าจะไม่มีวันรักเจ้า
เหตุผลของข้ามีเพียงแค่นี้เท่านั้น ถ้าเจ้าเข้าใจแล้วก็ออกไปซะ"
คำตอบที่แสนง่ายดายของเขาสะบั้นแล้วซึ่งเยื่อใยทั้งหมดที่นางมี
นางหันหลังเดินจากไปพร้อมทั้งความรู้สึกที่มีได้เปลี่ยนแปลง
นับจากวันนั้นเป็นต้นมาหน้าจวนตระกูลหยาง
ก็ไม่เคยปรากฏเงาร่างของเหม่ยเหยาพร้อมรอยยิ้มสดใสดุจดวงอาทิตย์ของนางอีกเลย…
…..