Bad Doctor หมอร้ายซ่อนรัก

เพราะเธอทำคนรักของเขาตาย เธอจึงต้องชดใช้ทุกอย่างจนไม่อยากมีชีวิต
เพราะเขาคือรักฝังใจของเธอ ต่อให้ถูกทำลายก็พร้อมรับสิ่งที่ก่อไว้

(เหนือเมฆ)
"ถ้าฉันมันเลว เธอมันก็โคตรสารเลวเหมือนกันที่ทำให้คนรักของฉันตาย"
(ถิงถิง)
"ยอมแล้วพี่เมฆ. .น้องถิงพังหมดแล้ว!!"
. . . . . . . . .
ฉันตื่นขึ้นมาช่วงสายของอีกวัน มือที่ถูกพันธนาการไว้ที่หัวเตียงถูกปลดออกมาแล้วคนใจร้ายคงปลดให้ก่อนกลับ รอบข้อมือเป็นรอยแดงพร้อมมีคราบเลือดติด อาจจะเพราะเมื่อวานพยายามจะหนีพี่เมฆทำให้ผ้าที่ถูกผูกมือรัดแน่นมากขึ้นจนบาดรอบข้อมือไปหมด หน้าอกที่ควรจะถูกปกด้วยผ้าห่มกลับร่นลงมาจนเปิดเปลือยโผล่ออกมาชูชันท้าทายแสงแดด

"ฮึก! ฮึก! ฮึก!"

เมื่อนึกถึงเหตุการณ์เมื่อคืนที่ถูกคนใจร้ายอย่างเหนือเมฆบุกเข้ามาพรากเอาสิ่งที่มีค่าที่สุดของเธอไปแล้ว

"คนเกลียดกันต้องทำกันขนาดนี้เลยหรอคะพี่เมฆ"

สองมือบางยกขึ้นมาปิดหน้าพร้อมร้องไห้อย่างหนักกว่าเดิม เธอสับสนจนไม่รู้ว่าจะจัดการกับมันยังไงดี

"น้องถิงจะต้องทำยังไง พี่เมฆถึงจะเลิกเกลียดน้องถิง"

ก่อนจะค่อยๆพยุงตัวลุกขึ้นนั่งให้เรียบร้อยเพื่อเตรียมตัวจะลงเตียง ขณะหย่อนสองขาลงคราบเลือดที่แสดงว่าถูกพรากความบริสุทธิ์ไปแล้วตอกย้ำให้เจ็บปวด พลันสายตาคู่หวานเหลือบไปเห็นกระดาษและเงินที่วางไว้ตรงโต๊ะหัวเตียง

"ค่าตัวที่เหมาะสมกับคนอย่างเธอ"

ข้อความที่เหนือเมฆทิ้งท้ายก่อนออกจากห้องไปอย่างเจ็บแสบ เมื่ออ่านจบแล้วมือบางถึงกับอ่อนแรงจนกระดาษในมือหลุดร่วงลงพื้น

"500บาทคือค่าความบริสุทธิ์ของน้องถิงงั้นหรอคะพี่เมฆ"

บอบช้ำทางกายมาอย่างหนัก ยังต้องมาเจอความบอบช้ำทางใจที่เหมือนจะทำให้เธอเจ็บเจียนตายเข้าไปอีก สองตาแดงก่ำบวมอย่างน่าสงสารเมื่อผ่านการร้องไห้มาอย่างหนักตั้งแต่เมื่อคืน แม้สองขาจะไม่มีแรงขนาดไหนก็ต้องรีบฝืนความเจ็บปวดลุกขึ้น แล้วจัดการผ้าปูที่นอนที่เปื้อนเลือดด้วยการยัดลงใส่ถุงแล้วเอาไปทิ้งลงถังขยะ รอยแดงที่โดนฝากไว้ราวกับจะย้ำเตือนว่าเธอเป็นของเขาแล้วต้องรีบหาอะไรมากลบไว้ก่อน ไม่อยากให้ใครมาสงสัยว่าเธอถูกใครทำร้ายมา

หนี!! . . .อยู่ๆคำนี้ก็ผุดขึ้นมาในหัวของเธอ ใช่แล้วถ้าเธอไม่อยากโดนเหนือเมฆทำร้ายอีกต้องรีบหนีออกจากบ้านหลังนี้เพื่อไปอยู่คอนโด มันคงเป็นสถานที่ๆเธอคิดว่าปลอดภัยที่สุดแล้ว เพราะเหนือเมฆไม่เคยไปและไม่รู้ด้วยซ้ำว่ามันอยู่ที่ไหน แต่ปัญหาคือจะบอกพ่อแม่และพี่ชายยังไงดี เพราะถูกเลี้ยงมาแบบไข่ในหิน แน่นอนว่าการจะออกไปอยู่ข้างนอกนั้น การยกเหตุผลเรื่องเรียนมาอ้างคงจะทำให้เป็นเหตุผลที่ออกมาค้างที่คอนโดได้อย่างสบาย

กระเป๋าลากสีหวานที่ใช้เดินทางถูกเอาออกมาเปิดใช้งานอย่างรวดเร็ว หยิบจับอะไรได้ก็เอาไปก่อน เสื้อผ้านักศึกษา ชุดชั้นใน ถูกบรรจงพับลงในกระเป๋าเสร็จเรียบร้อย ก่อนจะหอบตัวเองเข้าไปในห้องน้ำแล้วชำระร่างกายให้สะอาด เฝ้ารอดูว่าเมื่อไหร่คนในบ้านจะออกไปจนหมดก่อน แล้วถึงค่อยโทรบอกทีหลังเอาก็แล้วกัน ขณะลากกระเป๋าออกมาจากนอกบ้านอย่างทางสะดวก ร่างบางก็รีบยกกระเป๋าเดินทางขึ้นรถมินิคูเปอร์สีขาวคันเก่งที่เธอชอบขับไปไหนมาไหน เพราะรถคันเล็กหาที่จอดก็สะดวกไม่เหมือนคันอื่นที่หรูหราแต่ใหญ่เกินไปสำหรับเธอ

แต่ร่างบางคงรีบจนลืมไปว่าห้องของชายหนุ่มที่เธอคิดว่าเค้าไปทำงานแล้วนั้น ม่านกลับแหวกออกเล็กน้อยและเฝ้ามองดูการกระทำของแม่กวางน้อยที่คิดจะหนีเขาไปที่อื่น เขาคิดไว้แล้วว่าถิงถิงต้องหนีไปแน่ๆ ด้วยนิสัยที่ชอบเก็บเงียบทำให้เขารู้ว่าเธอจะไม่มีวันปริปากบอกใครว่าถูกเขาทำอะไรแน่ๆ ไม่อย่างงั้นเขาคงไม่กล้าเหิมเกริมพรากพรหมจรรย์ของถิงถิงไปแบบนั้น

"เหอะ...นี่หล่อนคิดว่าจะหนีฉันพ้นงั้นหรอ รู้จักคนอย่างเหนือเมฆน้อยเกินไป"

ร่างสูงกล่าวคาดโทษร่างเล็กที่กำลังก้มงุดๆ เก็บข้าวเตรียมหนีจนไม่ทันสังเกตเลยว่าอันตรายกำลังจะมาถึงตัวเร็วๆนี้เพราะมีเสือเตรียมขย้ำ

"ฉันจะรอดูนะถิงถิง ว่าเธอจะหนีฉันได้กี่น้ำ"