จดหมายถึงลูก 4

ชีวิตเป็นเรื่องที่ไม่ง่ายนะลูก ที่มันไม่ง่ายก็เพราะชีวิตไม่ อย่างกะที่เราคิด อย่างกะเราอยากรวย เราก็ไม่รวย อย่างกะเรา อยากประสบความสําเร็จ ทําให้ตายอย่างไร ก็ไม่ประสบความสําเร็จ อย่างกะเราดีกับเพื่อน สุดท้ายเพื่อนก็ทรยศหักหลัง และอีกหลายเรื่องที่เข้าทํานองว่าฟ้าไม่เป็นใจ สวรรค์ไม่เมตตา เทวดา ไม่ปราณี

หากสังเกตชีวิตให้ดีๆ จะรู้สึกในใจได้ว่า มีบางสิ่งที่ลูกมองไม่เห็นคอยควบคุมและบงการชีวิตอยู่ สิ่งที่มองไม่เห็นนี้คอยเล่นงาน ชีวิตต้องได้รับการลงโทษอยู่เสมอๆ มันเล่นงานให้ลูกไม่ได้ในสิ่งที่ลูกปรารถนา ที่เห็นชัดๆ ก็คือเรื่องของความสําเร็จ เข้าทํานองว ลูกต้องการผลลัพธ์ที่ 100 แต่เอาเข้าจริงๆ ได้แค่ 10

สิ่งที่มองไม่เห็นที่มีอิทธิพลเหนือชีวิตคืออะไร ลูกเคยสังเกตและตั้งคำถามหรือเปล่า

ถ้าพ่อจะบอกลูกว่า สิ่งที่มองไม่เห็นคือความคิดของตัวลูกเอง จะว่าอย่างไร

ความคิดที่เกิดขึ้นมาจากสมอง ได้รับการพัฒนามานับตั้งแต่ลูกลืมตาตื่นขึ้นมาดูโลกใบนี้ ก่อถักทอสร้างรูปแบบเฉพาะเจาะจงขึ้น กลายมาเป็นความคิดของลูก ที่มีตัวลูกเป็นเจ้าของความคิด ซึ่งลูกใช้มันเพื่อการดําเนินชีวิตไปสู่ความสําเร็จ ทั้งๆ ที่จริงๆ มันกำลังทําหน้าที่สนตะพายจมูกของลูกให้เดินไปตามทางที่มันสั่งให้เดิน และทางที่มันอยากจะให้ลูกไป ก็คือทางที่มีปลายทางเป็นหายนะ

การคบเพื่อนที่หวังผลประโยชน์ เกิดอาการปากกับใจไม่ตรงกัน การออกงานสังคมทั้งๆ ที่กิจกรรมนั้นเป็นกิจกรรมไร้สาระ แต่ที่ต้องไปก็เพราะเกิดอาการเกรงใจ อาการอยากรวยแต่ไม่กล้าลงทุน เพราะกลัวเจ๊ง อาการหาเหตุผลสนับสนุนการทําหรือไม่กระทําบางสิ่ง เพื่อสร้างความมั่นใจให้กับตัวเองว่าตัวเองทําดีและทําถูกที่สุดแล้วบนโลกใบนี้ การเอาชนะคะคานคน เพื่อความภาคภูมิใจในความสําเร็จ โดยไม่สนว่า ใครบ้างจะถูกเหยียบย่ํา ฯลฯ ซึ่งทั้งหมดที่พ่อยกตัวอย่าง ก็คือ ความคิดที่พาให้คนกําหนดรูปแบบ และเดินไปตามรูปแบบ โดยที่เจ้าของชีวิตไม่เคยรู้เลยว่า ความคิดที่ลากนำชีวิตนั้นไม่ใช่ปัญญา

อ่านมาถึงตรงนี้ ลูกอาจตั้งคําถามถามพ่อว่า แล้วปัญญากับความคิดต่างกันอย่างไร ทําไมความคิดจึงสร้างปัญหา

พ่อขอตอบลูกว่า ถ้าเป็นปัญญา ปัญญาจะมีลักษณะพิเศษดังนี้

(1) เกิดขึ้นได้เองเมื่อถึงเวลาที่เหมาะสม จะไปเร่งรัดให้เกิดขึ้นไม่ได้ เปรียบได้กับบัวใต้น้ํา ที่ต้องรอให้ดอกบัวโผล่พ้นน้ําด้วยตนเอง

(2) จะให้ใครช่วยเร่งรัดให้เกิดเร็วก็ไม่ได้ ปัญญาต้องเกิดด้วย คนนั้นทําให้เกิดขึ้นเอง เปรียบได้กับดอกบัวใต้น้ํา ที่หากมีใค แรงดึงดอกบัวให้โผล่พ้นน้ําเร็วๆ บัวจะรากขาด และตายในที่สุด

(3) สถานการณ์แวดล้อมหรือพูดอีกแบบว่า กิจกรรมของชีวิตของคนคนนั้นต้องเอื้อต่อการเกิดขึ้นของปัญญา และสถานการณ์ที่ว่า ต้องทําให้กระบวนการคิดตรึกตรองโดยสมองลดน้อยลงและเลิกไปในที่สุด อย่างการตามระลึกรู้ลมหายใจเข้าออกตลอดเวลา (ฝึกสติปัฏฐานสี่ เห็นกายในกาย) ก็ทําให้สมองหยุดคิด ไม่เชื่อลูกลองกําหนดจิตตามลมหายใจเข้าออกเดี๋ยวนี้ ลูกจะพบว่าสมองหยุดอาการคิดนึก หรือหากจะใช้การทํางานอย่างหนัก อย่างทุ่มเท จนลืมเวลาไปก็ให้ผลเป็นแบบเดียวกันได้

ลักษณะพิเศษ 3 ข้อ ไม่เกี่ยวข้องกับความพยายามใดๆ เข้าทํานองว่า จู่ๆ ปัญญาสามารถเกิดขึ้นได้เอง โดยคนคนนั้นเป็นผู้สร้าง สถานการณ์ทําให้ปัญญาเกิด

สถานการณ์อะไรบ้างล่ะ ที่ลูกต้องเอาตัวเองไปอยู่ในสถานการณ์ เพื่อให้ปัญญาเกิดขึ้น ตรงนี้พ่อมีบันทึกสอนลูกเอาไว้หมดแล้ว ลูกเพียงแต่อ่านบันทึกของพ่อ ทบทวน ตรึกตรองทําความเข้าใจอยู่บ่อยๆ อยู่เสมอๆ

เมื่อไม่เข้าใจเกิดอาการงง เกิดอาการสับสน ให้ลูกปิดบันทึก แล้วเมื่อสบายใจ สมองปลอดโปร่งค่อยกลับมาอ่านใหม่อีกที แล้วลูกจะเข้าใจได้ดีขึ้นกว่าเดิม

อานิสงส์ที่จะเกิดขึ้นกับลูกหลังจากอ่านบันทึกคือ ลูกจะเปลี่ยนเป็นอีกคนหนึ่งที่มีความเข้าใจต่อชีวิตและโลกใบนี้แบบที่ลูกไม่คิดว่าจะเข้าใจแบบใหม่แบบนี้เลย ทําให้ชีวิตของลูกเกิดอาการว่าง เบา สบาย ตัวตนของลูกเหมือนจะไม่มี อะไรที่เคยสับสน มาวันนี้ลูกก็จะเลิกสับสนและเข้าใจทุกอย่างได้ทั้งหมด ลูกจะพบเส้นทางเดิน ของชีวิตเส้นทางใหม่ ที่เต็มไปด้วยกิจกรรมที่ตัวลูกเป็นผู้เล ผู้กําหนด ลูกจะมีความเป็นตัวของตัวเอง ที่อ่อนน้อมถ่อมตน มีความสุขมากขึ้นกว่าเดิม ทําอะไรก็ประสบความสําเร็จ สิ่งที่บงการชีวิตที่รังแต่จะพาให้ลูกไปสู่หายนะหายจากลูกไป เกิดสิ่งใหม่ที่ลูกรู้สึกได้ว่า ลูกมองไม่เห็นแต่มีพลังอํานาจมากอยู่ภายในตัวลูก ช่วยเหลือและสร้างให้เกิดเหตุการณ์ปาฏิหาริย์ขึ้นกับชีวิตลู เหตุนี้เอง ลูกจึงกลายเป็นคนที่ทําอะไรก็ประสบความสําเร็จ และเมื่อประสบความสําเร็จอยู่บ่อยๆ ความรวยก็จะเกิดขึ้นกับลูกแบบง่ายๆ

ปิดท้าย พ่ออยากจะฝากบทที่ 30 ของบันทึกเล่มนี้ที่มีชื่อว่า “เรื่องเล่าโดยพระพุทธเจ้า” ทั้งหมดของเรื่องเล่าถือเป็นหัวใจของการที่ลูกจะเข้าใจบันทึกของพ่อตั้งแต่เล่มแรกเดือนมกราคม จนถึงเล่มนี้ได้ทั้งหมด พ่อแล้วบทที่ 30 เป็นเสมือนลายแทงขุมทรัพย์ ขอลูกจงให้ความสําคัญบทนี้มากๆ

สัญญากับพ่อนะว่า จะอ่านบันทึกของพ่อบ่อยๆ อ่านจนกว่าลูกจะเข้าใจ โดยอาการเข้าใจ ต้องเป็นอาการแบบร้องอ๋อนะลูก

รักลูก

ชาย กิตติคุณาภรณ์
www.fpmcource.com,
www.advicefpm.com
E-MAIL : sumrej2011@gmail.com