กรุ่นกลิ่นเหมยฮวา

"ข้าหิว ขอข้าว ขอข้าวให้ข้าหน่อย" เสียงแหบแห้งร้องของสิ่งที่ไม่เคยตกถึงท้องมาเป็นเวลานานหลายวัน เมื่อกายซูบผอมออกมาจากตรอดอันสกปรก ชาวบ้านที่เห็นต่างพากันรังเกียจ ชาวบ้านบางคนถือไม้มาทุบตีหลี่เฉียงเพื่อให้ออกไปให้พ้นทาง บางคนเอาน้ำมาสาด ทุบตีหลี่เฉียงสารพัด จนตามร่างกายเต็มไปด้วยรอยบอบช้ำ บางที่ช้ำจนม่วงและมีเลือดไหลซึมน่ากลัว
"ออกไปไกลๆข้า! ไอ้ตัวสกปรก! " ชายขายผ้าเตะเข้าข้างท้องเต็มแรง จนหลี่เฉียงต้องงอตัวร้องไม่ออก

"เมื่อไหร่เจ้าจะตายๆไปสักทีนะ อยู่ไปก็ยิ่งจะทรมานเปล่าๆ " ชายชราขายปลาทำหน้าสงสาร แต่ในใจแช่งให้หลี่เฉียงตายไม่เว้นวัน
"ออกไป! ตัวก็เหม็นเน่าเหมือนหมาตาย ยังมีหน้ามาเกาะขาข้าให้สกปรกอีก! " ชายขายผ้าเตะเข้าข้างท้องอีกครั้ง คราวนี้หลี่เฉียงกระอักเลือดออกมา ชาวบ้านที่เห็นต่างมองด้วยสายตาสมเพช แต่ไม่มีผู้ใดคิดจะเข้าไปห้าม
นี่หรือมนุษย์… ไม่มีความเห็นใจกันเลยสักนิด
หลี่เฉียงคิดในใจ เปลือกตาหนักอึ้งใกล้ปิดลง เสียงอื้ออึงในหูไม่สามารถรั้งให้หลี่เฉียงลืมตาขึ้นมองได้
"คุณชายจิ้ง" อยู่ๆ หลี่เฉียงก็รู้สึกเหมือนตัวลอยขึ้น ความอบอุ่นที่คุ้นเคยทำให้หลี่เฉียงน้ำตาไหล
ช่างน่าคิดถึงยิ่ง


ในวันที่อากาศเย็น อยู่ๆ จิ้งหลงก็นึกอยากออกไปเดินเล่นนอกวัง เพื่อดูว่าชาวบ้านอยู่กินมีสุขกันมากหรือไม่
"คุณชายจิ้ง ข้าว่าเราควรรีบกลับ" แม่ทัพใหญ่หวังฟงก้มหัวเล็กน้อยเพื่อไม่ให้เป็นที่ผิดสังเกต
"ท่านพี่ฟง นานๆ ที่ข้าจะมีเวลาได้ออกมาเดินเล่น เจ้าอย่าขัดข้านักเลย" สายตาคมดุดังมังกรจ้องมองแม่ทัพใหญ่แข็งกร้าว ไม่ต้องเอ่ยสิ่งใดหวังฟงก็รู้ว่าฮ่องเต้ของตนต้องการจะสื่ออะไร
ที่จิ้งหลงมาเดินเล่นนอกวังวันนี้จุดประสงค์คือตามหา รั่ว หลี่เฉียง เมื่อถูกแม่ทัพใหญ่หวังฟงขัดใจ จึงมีท่าทางไม่พอใจกับสิ่งที่หวังฟงเอ่ย

เสียงวุ่นวายดังเข้ามาเรียกความสนใจจิ้งหลงจากหวังฟง ชาวบ้านสองคนกำลังทำอะไร นั้นคือสิ่งที่จิ้งหลงอยากรู้
"เจ้าไปดูสิ" น้ำเสียงทรงอำนาจเอ่ยสั่ง หวังฟงก้มหัวให้นิดก่อนเดินเข้าไปดู
ร่างของชายซูบผอมเนื้อตัวสกปรกนอนหมดสติอยู่บนพื้น ภาพช่างสงสารสมเพชยิ่งนัก เมื่อรู้แล้วว่าคืออะไรจึงกลับมารายงาน
"เป็นคนจรจัดธรรมดาขอรับ" คำที่ว่าธรรมดาของวังฟง แต่กับสร้างความสนใจให้จิ้งหลงต้องเดินไปดูด้วยตัวเอง
"คุณชายจิ้ง" เสียงเรียกของแม่ทัพใหญ่ไม่อาจเรียกความสนใจได้ สายตาคมดุดังมังกรจ้องมองชายจรจัดบนพื้น ถึงเสื้อผ้าจะดูสกปรกไม่น่ามอง ผมเผ้ายุ่งเหยิงเนื้อตัวมอมแมม จิ้งหลงก็จำได้ดี คนที่เขาตามหามาแสนนานบัดนี้เจอแล้ว หัวใจขององค์ฮ่องเต้ผู้ได้ชื่อว่าโหดเหี้ยมหยุดนิ่ง สองมือที่เคยเปื้อนเลือดของความแค้นไขว่คว้าบุรุษจรจัดตรงหน้า เพียงปลายนิ้วสัมผัสผิวแก้มนุ่ม น้ำตาก็พลันหยดไหล
เจอแล้ว...
ใครจะรู้เล่า ว่าบุรุษผู้นี้คือฮ่องเต้ จื่อ จิ้งหลง ผู้สูงศักดิ์กำลังอุ้มยาจกสกปรกขึ้นไว้ในวงแขนอบอุ้นอ่อนโยน
"ข้าหาเจ้าเจอแล้ว หลี่เฉียง" น้ำเสียงทุ้มเข้มเอ่ย