เขาไม่สอนเรื่องนี้ใน MBA

หยิบปากกาขึ้นมาขีดเขียนคํานําซัก 5 หน้า เมื่อเขียนเสร็จก็ว่าจะพักงานการเขียนหนังสือสําหรับสิ้นฤดูกาลนี้ ในใจก็ได้แต่หวนคิดคํานึงถึงเรื่องราวชีวิต ของธุรกิจตลอดระยะเวลาที่ผ่านมา ว่าทําไมมนุษย์ (คน) ต้องดิ้นรน อยู่ในวังวนของความโลภ โกรธ หลง ทําไมคนจึงพานพบแต่ปัญหาในครั้งที่ เติบโตเป็นผู้ใหญ่เต็มตัว ทําไมชีวิตมันจะอยู่แบบสงบๆ ไม่ได้หรือวะ

ก้อนเมฆเคลื่อนคล้อยดูสับสนอลหม่านไปหมด ไม่นานท้องฟ้าก็แปรเปลี่ยน เป็นสีดํา มีสายลมกระโชกแรง คล้ายชีวิตของสมบัติ สมชาย สมศักดิ์ สุมาลี เบญจวรรณ พรศรี และอีกมากมายสุดที่จะเอ่ยนามขึ้นได้หมดบนหน้ากระดาษ แผ่นนี้ ที่ยังคงสับสนและหาคําตอบที่นําไปสู่ทางรอดของชีวิตที่ใครๆ มักเรียก ชื่อมันว่า ความสําเร็จ

ไอ้ความสําเร็จที่น้อยคนมักจะประสบพบเจอ มันเป็นเรื่องที่ปรากฏที่มาแบบ แปลกๆ ที่ว่าแบบแปลกๆ ก็เพราะว่า หากจะเฝ้าเพียรปฏิบัติตามตําหรับตํารา ตามจารีตประเพณี ตามทิฐิของตัวเอง ก็บอกได้เลยว่า สําเร็จยาก หากบางที เฉไฉออกไปนอกรั้วนอกทาง ปล่อยวาง ละตัวตน เหลือเพียงแต่สติปัญญา กลับจะพบเจอกับความสําเร็จแบบไม่คาดคิด หากแต่บางที่ผิดพลาดจนแทบ

หมดเนื้อหมดตัว กลับเรียนรู้เหตุแห่งความสําเร็จ ซึ่งในครั้งที่มั่งมีศรีสุข อาจประสบพบเจอกับความสําเร็จได้เลย

กลับมาสู่เรื่องราวของการที่จะขายหนังสือเล่มนี้เพื่อให้ท่านควักเงินจากกระเป๋ามาซื้อหนังสือที่มีชื่อว่า เขาไม่สอนเรื่องนี้ใน MBA ก็เป็นเพราะผมเจ็บใจสุดจะประมาณได้ในทุกครั้งที่ทํางานอาชีพที่ปรึกษาทางการเงิน ในทุกครั้ง ที่ไปสอนหนังสือในโครงการ MBA และในสถานที่ต่างๆ ผมพบว่านักธุรกิจ บ้านเราไม่มีองค์ความรู้ที่ครบถ้วนพอเพียงต่อการทําธุรกิจให้เป็นสากล นักธุรกิจยังคงศรัทธากับไอ้เรื่องเหลวไหล ไร้สาระ ซึ่งท่านอาจจะเดาไม่ออกว่า ผมกําลังพูดถึงอะไร...ผมกําลังพูดถึงการศรัทธากับกาม เกียรติ ภาพพจน์ และชื่อเสียงของตนเองอย่างสุดใจขาดดิ้น อย่างยกหูชูหางเหมือนไก่แจ้ ด้วยเหตุฉะนี้ ผมจึงพบแต่ปัญหาของลูกค้า ของนักธุรกิจ ของนักศึกษาที่ แล้วมันจะยิ่งใหญ่เสียเหลือเกิน ดูแล้วมันจะไม่ปรากฏทางออกของปัญหาแต่ อย่างใด เพราะพวกเขาไม่รู้จักประตู ไม่รู้แม้กระทั่งว่า มันมีประตูให้พวก เปิดเพื่อขับไล่ปัญหาออกไปจากภายในบ้าน บ้านหลังนี้ที่ควรจะสะอาดสะอ้านอยู่เสมอ

ประตูที่ว่าคือทางออกของปัญหาที่เกิดขึ้นในธุรกิจ โดยเฉพาะในเรื่องของการจัดการธุรกิจอย่างเป็นสากล อาทิเช่นว่า เรามักจะไม่รู้ว่าการจะทําธุรกิจในรูปแบบของบริษัทจะต้องมีเงื่อนไข มีกฎ กติกา มารยาทที่เป็นสากลอย่างไร บางคน ถือหุ้นน้อยแต่ทํางานมาก กับบางคนถือหุ้นเยอะแต่ไม่ได้ทํางาน บางคนไม่ได หุ้นแต่มีอํานาจในการจัดการงานของบริษัทในฐานะกรรมการ บางคนสร้าง ความเสียหายให้กับบริษัท ให้กับผู้ถือหุ้น บางคนเรียกร้องหาความยุติธรรม
ด้วยความรู้สึกที่ซึ่งจะพูดจะอธิบายอย่างไร ไอ้นี่ก็ไม่ยอมรับฟังด้วยประการทั้งปวง มันจ้องจะหาเรื่องอยู่ฝ่ายเดียว บางคนรู้สึกไปเองว่าได้อุ้มชูบริษัท จนวันหนึ่ง จะเรียกร้องเอาจากบริษัท แต่คณะกรรมการบริษัทไม่ให้ ก็ไม่ยินยอมตามกติกา บางคนไม่ได้จ่ายค่าหุ้น แต่วางก้ามถือดีอวดเก่งอาศัยลูกเกรงใจของคนอื่นๆ สั่งการชี้นิ้วกํากับดูแลให้บริษัทเป็นอย่างนั้นเป็นอย่างนี้ ได้ดีก็ขอเอี่ยว หากไม่ได้ดีมีอันเป็นไปก็ไม่รับผิดชอบใดๆ บางคนบัญญัติ หมายจารีตประเพณีตามทิฐิของตนขึ้นมาแทนที่กฎหมายบ้านเมือง และอ้างว่ากฎหมายจารีตประเพณีตามทิฐิจะเป็นทางเดียวที่ทําให้บริษัทรอดได้ โดยท ไม่ได้รู้เลยว่า มันเป็นทางเดียวที่ทําให้บริษัทเจ๊ง บางคนยังคงสวมวิญญาณของผู้ดีอย่างตัวละครในหนังไทยน้ําเน่า ที่อดรนทนต่อความรู้สึกของคนอ ที่เกี่ยวข้องไม่ได้ เลยปฏิบัติการนอกกฎกติกาตามที่กฎหมายกําหนดไว้เบ็ดเสร็จ เช่น ไอ้นี่มันไม่เก่ง แต่ด้วยความเกรงใจ ก็เอามันไว้ในคณะกรรมการบริษัทเหมือนเดิม โดยตัวเองอาศัยเสียงข้างมากโหวตให้ไอ้นี่มันอยู่สร้างค ฉิบหายให้กับบริษัทต่อไป บางคนไม่ยอมจ่ายค่าหุ้นส่วนที่เหลือ แทนที่จะทำการริบหุ้นขายทอดตลาดเพื่อเอาเงินมาไวๆ บริษัทจะได้ไม่เจ๊ง กลับจะเกรงอกเกรงใจจนผ่านไปแล้ว 1 ปี บริษัทยังไม่ได้เงินค่าหุ้น สุดท้ายก็เจ๊งไป เพราะเงินหมด บางคนรู้ว่าบริษัทเอาเปรียบเราในฐานะผู้ถือหุ้น แทนที่จะทวงสิทธิของเราด้วยการฟ้องร้อง กลับจะไม่ดําเนินการใดๆ จนคดีขาดอายุความ แล้วก็ฟ้องร้องใดๆ ไม่ได้อีก กลายเป็นว่า คนชั่วยังคงลอยนวล บางทีผู้ถือหุ้นในฐานะที่ได้รับเลือกเป็นกรรมการของบริษัทก็ลงไปฟัดกันนัวเนียจนฝุ่นตลบ สุดท้ายก็ไม่รู้ว่า อะไรคือวิธีการนําไปสู่ข้อสรุปตามวิธีการที่เป็นสากล เออหลายคนได้แต่พร่ำบ่นอย่างอวดดีอวดเก่งว่า ตนเองนั้นมีโครงการดีๆ มี อนาคตที่ดีๆ ได้ แต่น่าเสียดายไม่อย่างนั้นนะ รวยแล้วหากมีเงินลงทุน ซึ่งจริงๆ แล้วการจะเป็นผู้ถือหุ้นในบริษัทใดๆ สามารถจะเอาแรงงาน เอาทรัพย์ สิน เอาสมองแลกเป็นหุ้นได้ ทําไม (มึง) ไม่ทําวะ ดีแต่พูดมาก

หลากหลายเรื่องราวที่หยิบยกมาให้ท่านอ่านข้างต้น ก็คือเรื่องราวของวิธี ปฏิบัติต่อการจัดการบริษัทจํากัดอย่างเป็นสากล อันหากใครได้ปฏิบัติตาม การอย่างที่กฎหมายกําหนดอย่างเคร่งครัด ก็รับรองว่าปัญหาในการจัดการ ธุรกิจจะลดน้อยถอยลงไปเยอะจนแทบจะไม่มีปัญหาใดๆ ให้ท่านรู้สึกขุ่นข้อง หมองใจ ...เหตุการณ์บ้าๆ บอๆ อย่างเอาความรู้สึกมาปนกับธุรกิจจะหมดไป เหลือเพียงสติปัญญาที่ใคร่ครวญคิดต่อกติกาที่เป็นสากลว่า หากฉันได้ทําตามกติกา ก็คือฉันได้ดําเนินการจัดการธุรกิจอย่างยุติธรรมกับทุกคนที่เกี่ยวข้อง แล้ว ใครจะมาว่าว่าฉันหัวหมอไม่ได้

เอาละซิ มีประเด็นของหัวหมอเกิดขึ้นแล้ว และนี่เองคือ สาเหตุที่ทําไมผมจึ เขียนหนังสือเล่มนี้ที่ชื่อว่า เขาไม่สอนเรื่องนี้ใน MBA ท่านพอเดาทางออก หรือยังว่าไอ้หัวหมอตามที่คนส่วนใหญ่เรียก คือคนที่รู้จักกติกาใช้กติกาที่ และเป็นสากลอย่างเคร่งครัด เขาผู้มีหัวหมอจึงได้รับสิทธิตามกฎหมายทุกประการ อย่างเช่นหัวหมอรู้ว่า การบอกกล่าวจองซื้อหุ้น สุดท้ายแล้วจะเพิกถอนไม่ได้เมื่อบริษัทได้รับมติจากที่ประชุมจัดตั้งบริษัท ไอ้ผู้จองซื้อต้องจ่ายเงินค่าหุ้น หากเบี้ยวไม่ยอมจ่าย หัวหมอจะริบหุ้นขายทอดตลาด หากได้เงินน้อยกว่าค่าหุ้นที่ไอ้ผู้จองซื้อต้องจ่าย หัวหมอจะฟ้องเป็นคดีแพ่งดําเนินการยึดทรัพย์สินของไอ้ผู้จองซื้อหุ้นขายทอดตลาดอีกต่างหาก หลังจากศาลมีคําสั่งว่าหัวหมอชนะคดี ไอ้ผู้จองซื้อหุ้นแต่เดิมที่มีนิสัยขี้โม้ก็ได้รับรางวัลเป็นการถูกยึดทรัพย์เอามาชําระค่าหุ้นส่วนขาดให้กับหัวหมอ

เรื่องราวของหัวหมอทั้งหมดในหนังสือเล่มนี้ จึงนับได้ว่าเป็นความจําเป็นอย่างยิ่งยวดในการที่ท่านจะปกป้องสิทธิ ปกป้องเงินลงทุนของท่าน ปฏิบัตต่อการจัดการธุรกิจอย่างเป็นสากล เพื่อไม่ให้เกิดปัญหาใดๆ ในบริษัทของท่านที่ไม่สามารถจะแก้ไขได้

ทิ้งท้ายก่อนจบคํานําในหน้านี้ ก็ขอบอกกับท่านว่า ถ้าหากปรากฏมีคนหนึ่งหัวหมอ และท่านไม่มีหัวหมอ ท่านก็จะพบแต่ความเสียหาย แต่หากท่านก็มี หัวหมอด้วยแล้ว ความเสียหายใดๆ ก็จะไม่ปรากฏขึ้น จะปรากฏก็แต่ในขณะ ที่ท่านหัวหมอด้อยกว่าเท่านั้น อย่าลืมหัวหมอเล่นกันในกติกาที่ปรากฏตามประมวลกฎหมายแพ่งและพาณิชย์ว่าด้วยหุ้นส่วนบริษัท

เห็นมั้ย เชื่อผมรึยังว่า

เขาไม่สอนเรื่องนี้ใน MBA

ชาย กิตติคุณาภรณ์
www.fpmcource.com
www.advicefpm.com
E-MAIL : sumrej2011@gmail.com