นิมิตรักกาสะลอง

“พระเจ้า..มันเกิดขึ้นได้อย่างไรกันนะ สิตานัน..เธอไม่ได้ฝันแล้วนะ มันเป็นเรื่องจริง ผู้ชายในภาพนั้น กับ...ท่านขุน เป็นคน ๆเดียวกัน นี่เกิดอะไรขึ้นกับเรากันแน่นะ”
สิตานันนั่งที่ขอบเตียงแล้วทบทวนความฝันก่อนที่จะเดินไปอาบน้ำแล้วเปลี่ยนชุดเพื่อลงไปกินข้าวเย็น
พลันสายตาเธอก็มองไปที่ภาพที่เธอวาด...
ภาพในอดีตที่เธอและชายหนุ่มกำลังมีความสุขในบ้านเรือนไทย หลั่งไหลเข้ามาในสายตาของเธอผ่านรูปภาพที่เธอวาด จึงทำให้เธอรู้ว่า ชาติภพก่อนนั้นมีจริง และสิ่งเหล่านั้นกำลังจะเป็นภาพบอกเล่าเรื่องราวทั้งหมดแก่เธอ
สิตานันในตอนนี้ ได้แต่เพียงเก็บเรื่องราวประหลาด ๆเอาไว้แต่เพียงผู้เดียว เพราะหากเล่าให้ใครฟังไปก็ไม่มีใครเชื่อ
เธอลงไปกินข้าวเย็นกับพ่อและแม่ของเธอ แล้วก็ขอตัวกลับขึ้นมาบนห้องนอน เพื่อเตรียมชุดและตัวอย่างงานของเธอที่จะนำไปนำเสนอในการสมัครงานอย่างเรียบร้อย
คืนนั้น..สิตานัน..เผลอนอนหลับไปเช่นเคย...
“พี่ขุนคะ วันพรุ่งนี้พี่ขุนต้องไปรบแล้ว กาสะลองเป็นห่วงพี่ขุนเหลือเกิน ไม่อยากให้พี่ขุนไปรบเลยค่ะ”
กาสะลองเอ่ยกับสามีของเธอที่นอนอยู่เคียงข้างกัน หลังจากที่ได้บรรเลงเพลงรักกันอย่างสุขสมแล้ว
“พี่ไปเพื่อปกป้องชาติบ้านเมือง เพื่อไปคอยดูแลรักษาม้าที่กรำศึก เพื่อให้กองทัพของเราแข็งแกร่ง พี่ไปไม่นานนะกาสะลองที่รักของพี่ขุนสิทธา”
ชายหนุ่มบรรจงจูบของเขาที่หน้าผากของเมียรักแล้วลูบหัวเธอให้นอนหลับไปพร้อมกัน
ภาพที่กาสะลองไปส่งขุนสิทธาที่กองม้าศึก..
ภาพที่กาสะลองร่ำไห้เมื่อรู้ว่าสามีของเธอสิ้นชีพในสนามรบ เมื่อพลาดพลั้งต่อสู้กับศึกศัตรู
“ฮือ ๆๆๆๆ พี่ขุนของกาสะลอง” เสียงร้องไห้ของเธอและน้ำตาของเธอไหลอาบแก้มจนเธอรู้สึกตัวตื่น และยังคงอยู่ในความเศร้า..