ตรวนสวาท

“หวายังกลับบ้านไปตอนนี้ไม่ได้เรามีเรื่องต้องคุยกันมันเป็นเรื่องใหญ่ของเราสองคน”
“มีอะไรก็พูดมาสิคะ คุณเสือนี่เรื่องเยอะจริงๆ เลยหวาจะรับกลับบ้านอีกเดี๋ยวหมอกันต์จะมาหาหวา”
“โธ่ๆๆๆ เด็กหนอเด็ก เมื่อกี้ยังร่ำร้องหาพี่อยู่เลยพอพี่มาแล้วดันร้องหาไอ้หมอโรคจิตนี่ตกลงหวาเป็นนางวันทองสองใจหรือไงกันจ๊ะ”
“หวาจะเป็นอะไรก็เรื่องของหวาคุณเสือไม่เกี่ยวอย่ามัวมาเล่นลิ้นอยู่เลยค่ะคุณเสือจะพูดอะไรก็พูดมาเราจะได้จบๆ กันไปซะที”
“แน่ใจนะว่าอยากให้เราจบกันจริงๆ แต่เมื่อกี้ที่พี่ได้ยินพี่มั่นใจนะว่าหวายังไม่อยากจบกับพี่ ยอมรับเถอะว่าพี่น่ะเป็นตัวจริงส่วนไอ้หมอบ้านั่นน่ะมันเป็นตัวปลอม หนีอะไรก็หนีได้นะทูนหัวแต่หนีหัวใจตัวเองน่ะมันหนีไม่พ้นหรอกและยิ่งเป็นหัวใจรักของหวาที่มีให้พี่มานานแสนนานแบบนี้เรายิ่งหนีไปไหนไม่ได้ใหญ่เลย”
“คนหลงตัวเองพูดเหมือนเข้ามานั่งอยู่ในใจหวาอยย่างนั้นน่ะแหละหวาบอกแล้วไงคะว่ามีอะไรให้รีบๆ พูดมาอย่ามัวมาเล่นลิ้นอยู่หวาไม่ได้ว่างมาฟังคุณเสือพล่ามเรื่องไร้สาระทั้งวันหรอกนะคะ”
“เล่นลิ้นอะไรที่ไหนกัน พี่เล่นลิ้นไม่เป็นหรอกจ้ะแต่ถ้าลงลิ้นพี่เสือของหวาเนี่ยเชี่ยวชาญระดับปรมาจารย์เลยนะจ๊ะพี่ไม่ได้โอ้อวดสรรพคุณจนเกินไปนะเราจะลองดูก็ได้นะว่าที่พี่พูดน่ะพี่ทำได้อย่างที่ปากว่าหรือเปล่า”
“พูดอะไรออกมาแบบนี้ถอยไปเลยนะหวาจะกลับบ้าน บ้าที่สุด...คุณเสือต้องบ้าไปแล้วแน่ๆ ถึงพูดแบบนี้ออกมาได้เนี่ยคนอะไรหน้าด้านหน้ามึนสิ้นดีโตแต่ตัวแท้ๆความคิดความอ่านยังเหมือนเดิม เอาแต่ใจตัวเองบ้าอำนาจไม่มีใครเกิน”
“เรานี่เปลี่ยนไปเยอะมากจริงๆ ยิหวาไม่น่าเขื่อว่าเวลาสิบสองปีที่ไม่ได้เจอกันจะทำให้เราแกร่งกล้ามากขึ้นจนพี่คิดไม่ถึงเลย นี่เรากล้าด่าพี่ถึงขนาดนี้เลยหรือแบบนี้ก็ไม่ต้องคงต้องคุยกันแล้วลงมือก่อนเลยก็แล้วกันเดี๋ยวเดี๋ยวค่อยมานอนคุยกันหลังจากทีพี่ทำให้หวาเย็นลงได้ด้วยตัวของพี่แล้ว”
“คุณเสือจะทำอะไรคะ อย่าเข้ามานะหวาจะร้องจริงๆ ด้วย”
“พี่จะเล่นมอญซ่อนผ้ากับเรามั้ง บอกอะไรให้นะถ้าเราอยากจะร้องก็เชิญแต่รับรองเลยว่าไม่มีใครขึ้นมาช่วยเราได้หรอกเพราะเมื่อกี้พี่ขออนุญาตแม่เราแล้วว่าพี่จะขึ้นมาปล้ำเราและแม่ของเราก็อนุญาตให้พี่ขึ้นมาปราบพยศเราด้วย คอยดูนะพี่จะขังเราอยู่ในห้องสักสามวันสามคืนพี่อยากรู้เหมือนกันว่ายังจะทำซ่าร่ำร้องออกไปหาไอ้หมอหน้าจืดคนนั้นได้อีกไหม”