บอดี้การ์ดที่ร้าย

จากคำสั่งเรียกตัวบอดี้การ์ดขึ้นไปหา ทำให้ณัชชาต้องถูกบอดี้การ์ดที่ชื่อเกรียร์ตามมาเอาเรื่องให้เธอรับผิดชอบในสิ่งที่เธอไม่ได้ก่อ เกรียร์โมโหและหงุดหงิด แต่คนที่เขาเลือกกลับเป็นณัชชา ผู้หญิงดวงตาใสซื่อที่ทำให้เขายากจะบีบให้ตายคามือ ณัชชาพยายามหลีกหนีและปฏิเสธทุกทาง แต่ทุกครั้งที่ณัชชาตกอยู่ในอันตรายเกรียร์กลับเป็นคนแรกที่เข้ามาช่วยเหลือเธอให้รอดพ้น สุดท้ายแล้วหัวใจของเธอกลับตกไปอยู่ในเงื้อมมือของบอดี้การ์ดวายร้ายอย่างเขาได้ยังไงกัน
...................................
“ถ้าฉันแจ้งเจ้านายคุณล่ะ คุณต้องถูกไล่ออก คุณจะต้องตกงาน”
“ฉันรวย” เกรียร์พูดออกมาอย่างมั่นใจสั้นๆ ได้ใจความไม่ต้องอธิบายอะไรให้มากความ ใช่เขารวย อีกอย่างใครจะมากล้าไล่เจ้าของบริษัทออกถามจริง ใครหน้าไหนจะกล้ากัน
“ฉันจะแจ้งเจ้านายคุณแน่”
“ตามสบาย แจ้งแล้วมาบอกผลด้วยนะ ว่าเป็นอย่างไร แต่เชื่อไหมฉันไม่ถูกไล่ออกง่ายๆ หรอกนะ เพราะว่าฉันเป็นบอร์ดี้การ์ดฝีมือดีที่สุดของบริษัทนี้” เกรียร์ไม่ได้แก้ไขให้ณัชชาได้กระจ่าง เขากลับสร้างความเข้าใจผิดให้กับเธอเป็นวงกว้าง
“คิดว่าเก่งแล้วเจ้านายคุณจะไม่ไล่ออกหรือ คุณทำผิดกฎของบอร์ดี้การ์ด คุณจะลักพาตัวฉัน คุณข่มขู่ฉัน”
“จุจุฉันจะบอกให้นะสาวน้อย ฉันเคยทำมากกว่าที่เธอพูดออกมาอีกนะ” เกรียร์ส่ายหน้าอย่างอ่อนใจ หญิงสาวตรงหน้าเขานี้ใสซื่อนัก คิดว่าเขาเคยทำเพียงแค่นั้นหรือ ที่เขาทำมากกว่านั้นด้วยซ้ำ แม้แต่การสังหารบุคคลสำคัญในระดับสายงานระดับประเทศเขาก็ทำมาแล้ว แต่นั่นก็เป็นการทำงานลับๆ ครั้งทำงานเป็นทหาร เขาเห็นและทำมาหมดแล้ว
“คุณ” ณัชชาคิดตามแล้วให้ขนลุกชัน คนอย่างเขาได้เข้ามาเป็นบอร์ดี้การ์ดของบริษัทรักษาความปลอดภัยระดับโลกได้ก็ไม่ใช่กระจอกแน่ งั้นความหมายที่เขาพูดออกมาก็คือ เขาสามารถฆ่าคนได้ง่ายๆ ราวกับปลอกกล้วยอย่างนั้นใช่ไหม
....................................
“ถ้าดึกมากฉันจะไปรอรับ” เกรียร์บอกอย่างใจเย็น คืนนี้เขาก็มีธุระต้องไปเหมือนกัน ทำให้ไม่สามารถไปพร้อมกับณัชชาได้ ต้องปล่อยให้ลูกน้องจับตาดูและคอยรายงานเอาไว้
“ไม่ต้องหรอกค่ะ ฉันกลับพร้อมกับคุณวาสิตาจะดีกว่า อีกอย่างมีบอร์ดี้การ์ดถึงสองคนคงไม่มีอะไรเกิดขึ้นหรอก” ณัชชาส่ายหน้าหวือ เธอจะไม่ยอมให้เขามายุ่มย่ามให้วาสิตาจับได้อย่างแน่นอน ไม่อย่างนั้นเธอคงหามีชีวิตไม่แน่
“อีกอย่างฉันอยากจะบอกว่า ถ้าเป็นไปได้รบกวนคุณอย่าได้ทำตัวสนิทสนมกับฉันมากนักจะได้ไหม ฉันไม่ต้องการให้ใครมองไม่ดี” ณัชชาสบสายตาคมเข้มนิ่งๆ แม้ใจจะหวาดหวั่น ว่าสิ่งที่พูดไปจะทำให้คนตัวใหญ่ตรงหน้าไม่พอใจ
“ฉันไม่ทำ” เกรียร์ตอบด้วยน้ำเสียงนิ่งๆ ไม่สนใจอะไรทั้งนั้น ยังคงนิ่งตามแบบฉบับของเขาที่ณัชชามองแล้วรู้สึกหมั่นไส้นัก
“คุณเกรียร์” ณัชชากัดริมฝีปากกระทืบเท้าเบาๆ อย่างขัดใจ เมื่อเห็นท่าทางไม่เดือดเนื้อร้อนใจของเขา เขาไม่เสียหายแต่เธอเสียหายนี่นา
“หืม” เกรียร์เลิกคิ้วมองอย่างยียวน ณัชชาสะบัดหน้าหนี เธอรีบหยิบเสื้อผ้าแล้วเข้าไปในห้องน้ำล็อกเอาไว้อย่างแน่นหนา จัดการอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าด้านในให้เรียบร้อยก่อนจะออกมา เกรียร์ยังคงไม่ออกไปไหน เขานั่งมองณัชชาอยู่ที่ปลายเตียงเงียบๆ มองจนณัชชารู้สึกว่าสายตาของเขาทะลุเข้าไปในเสื้อผ้าจนเห็นถึงผิวกายด้านในของเธอแล้ว ณัชชาหน้าร้อนผ่าว และพยายามไม่สนใจเขา เธอรีบทำผมแต่งหน้าอย่างรวดเร็ว ไม่นานก็เสร็จ เกรียร์ลุกขึ้นยืนเอื้อมมือไปจับต้นแขนของณัชชากระตุกเบาๆ ร่างเล็กก็เข้ามาอยู่ในอ้อมแขนเขาได้แล้ว ณัชชาวางมือทาบลงบนอกและพยายามดันให้ตัวเองออกจากอ้อมแขนของเขา แก้มเนียนใสที่ถูกแต่งเต้มด้วยบลัชออนสีชมพูอ่อนตอนนี้กลับกลายเป็นชมพูเข้มทันที
“คุณจะทำอะไรปล่อยฉันนะ” ณัชชากัดริมฝีปากเบาๆ ดิ้นขลุกขลักอยู่ในอ้อมแขนแข็งแรง เกรียร์กระชับวงแขนแน่นขึ้นจนร่างทั้งสองแนบชิด ณัชชาก้มหน้าไม่ยอมเงยขึ้นมองสบสายตาดุดันร้อนแรงของเขาง่าย
“เงยหน้าขึ้นมา”
“ไม่ปล่อยฉันค่ะ ฉันต้องรีบไปแล้ว”
“เงยขึ้นมาดีๆ” เกรียร์ไม่พูดเปล่าเขายื่นใบหน้าเข้าไปใกล้ๆ กับใบหน้าหวานแล้วกระซิบแผ่วเบาชิดริมหู ริมฝีปากและเคราสากปัดผ่านแก้มนวล ลมหายใจร้อนลวกจนใจสั่นเทา
“เสื้อฉันยับหมดแล้ว ปล่อยค่ะ”