สายลมเสียงซอ

ซอด้วงคันงามสะท้อนแสงเดือนวันขึ้น ๑๔ ค่ำเป็นประกาย มันทำด้วยไม้ชิงชันประกอบงา ส่วนที่เป็นไม้ขัดเงาอวดลายไม้อันวิจิตร ส่วนที่เป็นงาช้างก็เหลืองอร่ามเงาวับ มันเป็นสิ่งที่มีค่าสำหรับเขามากกว่าทรัพย์สินเงินทองใดๆ เพราะเป็นสมบัติของครูดนตรีมอบให้ มันเป็นของรักเท่าชีวิตของครู ครูด้วงต้องการให้มันอยู่กับคนที่รักมัน มากกว่าจะมอบให้ญาติพี่น้องลูกหลานเก็บใส่ตู้ไว้อย่างไม่ไยดีกับมัน
“ครูตายเมื่อไรก็เอามาเก็บรักษาไว้” นายด้วงครูสอนดนตรีให้เขาตั้งแต่เด็กสั่งไว้เมื่อตอนเจ็บหนัก
แล้วเขาก็ได้เป็นเจ้าของซอที่สวยทั้งรูปงามทั้งเสียงคันนี้