บ่วงรักปาริชาติ

“ทำไม...”
หางเสียงเกือบมีรอยสั่นสะท้าน
แต่ความหวาดหวั่นที่โอบล้อมเข้ารอบหัวใจถูกขจัดด้วยแววตาอ่อนเชื่อมราวหล่อด้วยธารน้ำผึ้ง บอกชัดถึงความรู้สึก ถึงหัวใจ ของผู้เป็นเจ้าของดวงตาคมลึก ยิ่งกว่าวาจาที่ผู้ชายสรรหามาบอกรักผู้หญิงที่เป็น... ยอดดวงใจสักหมื่นล้านคำแต่มีความหมายเดียวคือ... “ผมรักคุณ”
ดมิสาคิดว่าพอเดาออกแล้ว
เรื่องราวในหนังสือที่เธอคิดพล็อตขึ้นมาเองนั้น คือลางบอกเหตุอนาคต
บางอย่างที่คล้ายๆ จะจับต้องได้ แต่ความจริง สัมผัส ไม่ได้เลย
ดวงตาคู่สวยรื้นขึ้นมา
“อย่าร้องไห้”
เสียงปลอบประโลมอ่อนโยนยิ่งนัก
“คุณไม่ได้แหลกสลาย เพียงแต่...”
“ฉันรู้ค่ะ”
หญิงสาวเงยหน้าขึ้น มอง น้ำตาหยดหนึ่งหยาดตกลงต้องเนียนแก้ม
นิ้วเรียวยาวออกลักษณะทรงพลังแต่กลับนุ่มนวล เมื่อแตะหน้าผากนูนเกลี้ยง เกลี่ยผมปอยหนึ่งที่ระลงมาปิดหน้าไปทัดใบหูเล็กน่าเอ็นดู
“สักวัน...”
เสียงทุ้มนุ่มฟังว่าให้สัจสัญญา
“ผมจะพาคุณกลับไปที่... บ้านที่สองของคุณ บ้านที่คุณถือกำเนิด บางที ถึงวันนั้น คุณอาจโล่งใจที่ยอมทิ้งมา เพราะโลกนั้นจะไม่น่าอยู่อีกต่อไป”