ท่านอ๋อง ไยท่านจึงเกี้ยวข้า

เธอหลุดมาอยู่ในโลกโบราณเช่นนั้นหรือ เหตุใดชีวิตจึงน้ำเน่านัก บิดาไม่รัก ถูกถอนหมั้น จะมีอะไรแย่ไปกว่านี้ไหม ทว่าวันหนึ่ง บุรุษผู้เป็นที่หมายปองของสตรีทั้งหลายกลับ กลับมาสนใจเธอ

ไป๋อวี้เดินตามหลังท่านผู้สูงศักดิ์ แม้มีคำถามมากมาย แต่ก็กลัวคำตอบด้วย แต่สงสัยนี่นา ถ้าไม่ได้ถามคงนอนไม่หลับ
“ท่านอ๋องเพคะ” ไป๋อวี้คันปากยุบยิบ
“มีอะไร” จิ้นอ๋องอ๋องยังคงน้ำเสียงเรียบเฉย
“ทรงทำแบบนี้ทำไมเพคะ รู้หรือไม่ว่าสตรีชอบคิดมากและคิดไปเอง” ไป๋อวี้คิดว่าตัวเองอ่อนไหวง่าย แค่เขาบอกว่าได้ นางก็พร้อมปีนเตียง ว่าไปนั่น หื่นนิด ๆ จิตแจ่มใส
“เจ้าหมายความว่าอย่างไร ถามเปิ่นหวางมาตรง ๆ ได้” จิ้นอ๋องหยุดเดิน หันกลับมาจ้องตาไป๋อวี้ นางหลุบตาลงไม่กล้ามอง
“ท่านอ๋องทำแบบนี้ หม่อมฉันเลยคิดเข้าข้างตัวเองว่า ท่านอาจพึงใจหม่อมฉัน และทรงเกี้ยวหม่อมฉันอยู่” ให้ดิ้นตายสิ ไป๋อวี้กลั้นใจถาม ก้มหน้างุดด้วยความเขินอาย แต่นางอยากรู้ จะได้ทำตัวถูก จะได้รู้ว่าควรเก็บหัวใจไว้กับตนเองหรือไม่ เพราะนางไม่เคยเห็นเขาทำกับหญิงใดเช่นที่ทำกับนาง
ไป๋อวี้รับรู้ถึงลมหายใจอุ่นร้อนข้างใบหูด้านขวา ร้อนมาก และจั๊กจี้ นางหดคอเล็กน้อย
“ถ้าเปิ่นหวางเกี้ยวเจ้า เจ้าจะว่าเช่นไร อวี้เอ๋อร์”