เล่ห์รักเจ้าสาวปริศนา

“ดิฉันขอโทษค่ะ ไม่ทันคิดว่าคุณอาจจะไม่พอใจ”
“ขอโทษ? แค่นี้น่ะหรือที่พูดได้”
“ไม่ให้แค่โทษแล้วจะให้ดิฉันทำอะไรแค่ไหนละคะ คุณถึงจะหายขุ่นเคือง ซึ่งจะว่าไปแล้ว อะไรๆดิฉันก็ทำลงไปก็เพราะคิดแล้วว่าเจ้าสาวของคุณจะต้องชอบไม่ทันคิดว่าคุณเชิงบดินทร์จะเห็นเป็นเรื่องใหญ่”
“อ้อ! จะเอาใจนาย ไม่คิดเลยสินะว่าผมจะต้องการยังไง”
“คุณเข้าใจผิด”
“อย่ามาแก้ตัวดีกว่า”
เขาตะคอกแต่พอเห็นหล่อนปากสั่น มองเขาด้วยแววตาเหมือนจะตื่นตระหนก เขาก็สบถอย่างลืมตัวก่อนตามมาด้วยเสียงฟังเป็นครางคล้ายเจ็บปวด
“คุณพระ! ให้ตายสิ บัวทำอะไรกับผม? ”
ไหล่บอบบางถูกคว้าไว้มั่น ร่างสูงเพรียวกับร่างโปร่งระหงห่างกันไม่ถึงศอก
“บอกมานะใบบัว คุณทำอะไรกับผม ตั้งใจใช่มั้ยที่จะวางกับดักผมแบบนี้?”
กังวานเสียงห้าวลึกฟังพลุ่งพล่านด้วยอารมณ์สับสน
“ไม่ค่ะ ไม่ใช่...”
“อย่านะ ห้ามปฏิเสธเชียว บัว...บัวจ๋า โธ่! แล้วนี่ผมจะทำยังไง?”
เชิงบดินทร์กระชากร่างโปร่งบางกว่าเข้ามาสวมกอดแนบแน่น เมื่อได้สำนึกถึงความจริงบางประการที่พยายามปฏิเสธกับตัวเองมาตลอด
“คุณดิน ปล่อยค่ะอย่าทำแบบนี้ ไม่เหมาะนะคะ”
แทนที่จะปล่อยเขากลับรัดแน่นเข้า พริบตาเดียวหน้าคมสัน และดวงตาฉายแววสะท้อนความเจ็บปวดระคนขมขื่นของชายหนุ่มก็เลือนไปต่อหน้าต่อตา เพราะการก้มลงมาแนบชิดใบหน้าที่แหงนเงยมองอย่างขลาดแกมหวั่นหวังที่เจ้าตัวอาจจะรู้ตัว ว่าเพราะเหตุใด