Love Story หัวใจรัก(ร้าย)ของนายจอมพล

คำโปรย
Love Story หัวใจรัก(ร้าย)ของนายจอมพล

(จ้าว) จอมพล เตชะพิทยากิจ
“เขา” จอมพล นักศึกษาชั้นปีที่ 4 เฮดว้ากจอมเย็นชาของคณะสถาปัตย์ผู้ชายหล่อร้ายแสนอันตราย แต่ใครจะรู้ว่าเขามีเจ้าของหัวใจแล้ว

(ณดา) บุณณดา ธีระบริรักษ์
“เธอ” บุณณดา หรือ ณดา นักศึกษาชั้นปีที่ 1 สาวน้อยผู้กุมหัวใจของเฮดว้ากจอมเย็นชาแห่งคณะสถาปัตย์


ตัวอย่าง

“มาเรียนที่นี่ทำไมไม่บอก”
“เพิ่งรู้ว่าการมาเรียนที่นี่ไม่เพียงแค่กรอกใบสมัครสอบเข้าได้แต่ต้องรายงานรุ่นพี่ด้วย”บุณณดาถึงกับชะงักไปทันทีก่อนจะเอ่ยขึ้นเสียงเรียบ
บุณณดายอมรับว่าเมื่อก่อนเธอเคยกลัวเขา กระทั่งตอนนี้ก็ต้องยอมรับว่าเธอยังกลัวเขาอยู่เพียงแต่ความรู้สึกมันต่างกัน
เมื่อก่อนเธอกลัวว่าเขาจะไม่พอใจ กลัวว่าเขาจะไม่สนใจ กลัวว่าเขาจะโกรธ แค่เห็นสายตาเย็นชาคู่นั้นมองมาเธอก็แทบไม่เป็นตัวของตัวเอง แต่ตอนนี้มันไม่ใช่เมื่อสามปีก่อน และเขาเองก็ไม่ได้อยู่ในสถานะพี่ว้ากที่เธอจะต้องกลัว แต่ตอนนี้เขากับเธอกำลังคุยกันในฐานะของคนเคยรู้จักแล้วทำไมเธอจะต้องกลัวเขาด้วย
เธอไม่ใช่บุณณดาอย่างเมื่อสามปีก่อน เพราะฉะนั้นเธอก็ไม่จำเป็นที่จะต้องกลัวเขาอีกแล้ว
และที่สำคัญเธอเคยหนีมาแล้วครั้งหนึ่งและครั้งนี้เธอจะไม่มีวันหนีอีกเด็ดขาด
“ฮึ ไม่เจอกันสามปีเก่งขึ้นนี้”
“ถ้ารุ่นพี่ไม่มีอะไรแล้วฉันขอตัว”บุณณดาถึงกับเม้มปากแน่นก่อนจะเอ่ยขึ้นเสียงเรียบแต่ยังไม่ทันทีเธอจะก้าวเดินกุญแจรถในมือก็ถูกอีกฝ่ายคว้าไปทันที
“เอ๊ะ! นั่นมันกุญแจรถหนูดา เอาคืนมานะ”
บุณณดาถึงกับตาโตขึ้นมาทันทีก่อนจะยกมือขึ้นปิดปากแทบไม่ทันเมื่อรู้ว่าตัวเองเผลอพูดอะไรออกไป ยิ่งเห็นสายตาคมที่มองมาเธอก็ยิ่งอยากยกมือขึ้นตีปากตัวเองแรงๆ
แน่นอนว่าคำที่พูดออกไปมันคือคำที่เธอเคยใช้แทนตัวเองกับเขา และก็มีแค่เขาคนเดียวอีกเหมือนกันที่เรียกเธอแบบนี้
“หืม หนูดาอย่างนั้นเหรอ”จอมพลเอ่ยขึ้นเสียงเรียบหรี่ตามองใบหน้าหวานนิ่งพร้อมกับยกยิ้มมุมปาก
“ขอกุญแจรถฉันคืนด้วยค่ะ”
“ไม่แทนตัวเองว่าหนูดาแล้วเหรอ”จอมพลเอ่ยขึ้นเสียงเรียบ
“ฉันอยากได้กุญแจรถคืน”
“แล้วถ้าฉันไม่คืนให้ล่ะ”
“ฉะ ฉันจะฟ้องเฮียภูกับพี่นำทัพ”ดวงตาคู่สวยถึงกับเบิกว้างขึ้นมาทันทีก่อนจะเอ่ยขึ้นเสียงดังอย่างทำอะไรไม่ได้
“คิดว่าฉันจะกลัวพวกมันสองคนหรือไง”จอมพลเพียงแต่ยกยิ้มมุมปากมองใบหน้าหวานนิ่งไม่มีวี่แววที่จะกลัวคำขู่ของอีกฝ่ายสักนิด
“แต่อย่างน้อยพวกเขาก็ทำให้ใครบางคนแถวนี้เข้าไปนอนในโรงพยาบาลได้ก็แล้วกัน”
“รู้ด้วยเหรอว่าฉันต้องเข้าโรงพยาบาลเพราะฝีมือพวกพี่ชายของเธอ”


......................................................................................

"พี่จ้าว"
"หืม"
"เรื่องฟุตบอล พี่เลิกเล่นมันตั้งแต่เมื่อไหร่"บุณณดาถึงกับนิ่งไปทันทีที่เอ่ยถามออกไปแล้วมือเรียวกำโทรศัพท์แน่นอย่างรอคอยคำตอบ
ซึ่งเธอก็รับรู้ได้ว่าเขาเองก็นิ่งไปเหมือนกันก่อนจะเอ่ยขึ้นเสียงเรียบราวกับไม่อยากพูดถึงมัน
"สักพัก"
"สักพักหรือว่า สามปี"บุณณดาเอ่ยขึ้นอย่างไม่เชื่อ ริมฝีปากบางถึงกับเม้มเข้าหากันทันทีก่อนที่จะเอ่ยถามในสิ่งที่สงสัย
"เพราะเรื่องนั้นหรือเปล่า เพราะหนูดาใช่ไหมที่ทำให้พี่เลิกเล่นมัน"
"เปล่า...ทุกอย่างเพราะฉันทำมันเอง"จอมพลถึงกับนิ่งไปทันทีก่อนจะเอ่ยขึ้นเสียงหนักแน่น
บุณณดาได้แต่กำโทรศัพท์แน่นอย่างไม่รู้จะพูดอะไร ดวงตาคู่สวยได้แต่จ้องมองมือตัวเองนิ่ง แต่ยังไม่ทันที่เธอจะพูดอะไรออกไปเสียงเข้มของคนในสายก็เอ่ยเปลี่ยนเรื่องขึ้นมาทันที
"หิว"
"คะ "บุณณดาถึงกับชะงักไปทันทีไม่เข้าใจว่าอีกฝ่ายหมายถึงอะไรก่อนจะเอ่ยถามออกไปอย่างไม่แน่ใจ
"ยังไม่ได้กินข้าวหรือคะ"
คนบ้าจะบอกว่าตัวเองยังไม่ได้กินข้าวก็ไม่พูดออกมาตรงๆต้องให้เธอต้องมาตีความอีก
"อืม ซ้อมฟุตบอลเสร็จก็ถูกพวกมันลากมาที่ผับ"
"ตัวเองอยากไปก็บอกมาเถอะ"บุณณดาเอ่ยขึ้นเสียงเง้าพร้อมกับส่งค้อนวงใหญ่ให้อีกฝ่ายผ่านโทรศัพท์ อยากจะพูดเหลือเกินว่าถ้าหิวก็ไปกินข้าวไม่ใช่ไปกินแต่เหล้าอย่างที่เขาทำ
คนอะไรบ่นว่าตัวเองหิวข้าวแต่กับไปร้านเหล้า แทนที่มันจะอิ่มมีแต่หิวหนักกว่าเดิมสิไม่ว่า
"ฮึๆ เดี๋ยวไปรับ"
"รับใครคะ"บุณณดาเอ่ยถามอย่างไม่เข้าใจว่าเขาหมายถึงอะไร
และที่บอกจะมารับ เขาจะมารับใครกัน
"เราไง"
"หนูดายังไม่ได้บอกซักหน่อยว่าจะไปด้วย"บุณณดาถึงกับตาโตเอ่ยขึ้นเสียงเง้างอนพร้อมกับส่งค้อนให้อีกฝ่ายทันที
"ชอบ"
"คะ"
"แทนตัวเองว่าหนูดาแบบนี้...น่ารักดี"
"เอ่อ..."ใบหน้าหวานถึงกับร้อนผ่าวขึ้นมาทันที ริมฝีปากบางถึงกับเม้มเข้าหากันอย่างทำตัวไม่ถูก
คนบ้า! ใครใช้ให้พูดอะไรแบบนี้กัน ไม่รู้หรือไงว่ามันทำให้เธอทำตัวไม่ถูก
"วางนะ ถึงแล้วเดี๋ยวโทรหา"จอมพลเอ่ยขึ้นเสียงเรียบอย่างตัดบทก่อนที่จะวางสายไปทันทีที่พูดจบ
"อะไรนะคะ เดี๋ยวก่อน...พี่จ้าว พี่จ้าว"บุณณดาที่มัวแต่เขินกับคำพูดของเขาถึงกับตาเบิกกว้างขึ้นมาก่อนที่จะเรียกฝ่ายเสียงรัว


........................................................................................