ภูมินทร์ จอมขวัญ(ตอนพิเศษ)

ท่ามกลางความครื้นเครงเฮฮา พอภูมินทร์ปรากฏตัว ความเงียบเริ่มคืบคลานเข้าปกคลุมทันที ก่อนหน้านั้นยังมีเสียงคุยดังอยู่เป็นระยะแต่ในตอนนี้กลับเงียบผิดปกติ ทุกคนต่างตั้งหน้าตั้งตากินข้าวของตัวเองอย่างไม่สนใจใคร
“มา! คิวต่อไปเลยเดี๋ยวกูช่วยตัก พอดีลูกกูจะต้องกินนมแม่ก่อน” ภูมินทร์พูดเสียงดังท่ามกลางความเงียบในโรงอาหาร พร้อมถลกพับแขนเสื้อยาวสีเทาขึ้นเหนือศอก ท่าทางทะมัดทะแมง เขายืนอยู่ท่ามกลางหม้อข้าว หม้อแกงที่ขนาบตัวเขาไว้ ใบหน้าแสยะยิ้มเตรียมตักกับข้าวให้พนักงานชายอย่างเต็มที่
ก่อนตักภูมินทร์เคาะที่ตักแกงเสียงดังโครมครามยิ่งทำให้คนยืนคิวแรกขาแทบสั่นแต่ยังมีสติพูดจา
“ครับๆ” ตังค์ที่อยู่คิวแรกรีบถือถาดอาหารออกจากคิวไป เพราะมองเห็นแววตาเขม่นมาที่เขาโดยตรง จนขนแขนเขาลุกซู่ เขาแค่พูดเล่นๆกับจอมขวัญไม่ได้มีอะไรในกอไผ่จริงจริ๊ง ไม่รู้ว่าเจ้านายมาจากไหนหน้าตึงเหี้ยมมาแต่ไกล วงหนุ่มๆแทบแตกกระเจิง
“นายครับไม่ต้องตักเยอะก็ได้ครับ เดี๋ยวผมกินไม่หมด” ตังค์ได้ยินเสียงอ่อยๆของคนงานหนุ่มคนที่ยืนต่อจากเขาและเสียงห้าวตอบกลับดังแว่วอยู่ด้านหลังตัวเอง ได้แต่แอบสะดุ้งในใจรู้ว่าเจ้านายหนุ่มหึงภรรยาที่มาช่วยงานที่โรงครัว ตั้งแต่มาทำงานที่นี่เขาไม่เคยเห็นเจ้านายหนุ่มมาช่วยงานโรงครัวสักครั้ง แต่พอมีจอมขวัญมาทีไร เขาจะเห็นเจ้านายอาสามาช่วยและเรื่องวุ่นๆจะตามมาแบบนี้ทุกที
“กูตักให้เยอะๆ พวกมึงจะได้ไม่ต้องเดินมาหลายๆรอบไม่ดีหรือไงวะ” เสียงห้าวทุ้มดุอย่างไม่พอใจ