เลื่อมรองรัก

ตั้งแต่ ‘จำความได้’ ใครหลายๆ คนก็บอกว่า โตขึ้นต้องแต่งงานกับชาคริต
แต่พอ ‘รู้ความ’ พันวา ก็ไม่คิดจะเป็นภรรยาของชาคริตอยู่แล้ว
พี่ชายก็คือพี่ชาย...อยู่ใกล้ๆ แล้วไม่เคยใจเต้นแรงสักที
ไม่เหมือนกับ หัสดิน พี่ชายนอกไส้ที่เติบโตมาด้วยกันอีกคน
จาก...พี่ชาย มันเหมือนมีคำว่า...เพศชาย..เข้ามาปน
หล่อนใจเต้นแปลกๆ...จั๊กจี้หัวใจชอบกล...ยามอยู่ในอ้อมกอดเขา
พันวารู้ว่า ควรจะจัดหัสดินอยู่ในกลุ่ม ‘พี่ชาย’ ได้เท่านั้น
เพราะ ‘น้องวา’ ในสายตาเขา ก็เป็นได้เพียง ‘คู่หมั้นของญาติสนิท’ เป็นอย่างอื่นไม่ได้เด็ดขาด!
“พี่เชนเป็นคู่หมั้น แต่พี่ดินเป็นพี่ชาย...ใช่ไหมคะ” น้องสาวหอมแก้มพี่ชาย คงไม่ใช่เรื่องใหญ่โตอะไรใช่ไหม
“ไม่ใช่!”
“แล้ววาเป็นอะไรคะ...ถ้าไม่ใช่น้องสาว” หล่อนใกล้จะร้องไห้เต็มทีแล้ว
“ว่าที่น้องสะใภ้” พันวาถึงกับกัดปากแน่น ระงับอาการสะอื้นในอก
“ถ้าวาเป็นแค่นั้น...เกิดวันหนึ่งวาไม่ได้หมั้นกับพี่เชนอีกต่อไป วาจะกลายเป็นอะไรสำหรับพี่ดินคะ”....คงไม่ได้คำตอบใดๆ จากผู้ชายที่หล่อนเพิ่งหอมแก้มไป…
“ถ้าวาไม่ใช่คู่หมั้นเชน...” หัสดินพูดช้าชัด ใบหน้าก้มต่ำลงมาอีก จนพันวารู้สึกเหมือนเขากำลังกระซิบคำพูดอยู่เหนือริมฝีปากหล่อน
“...พี่จะไม่เกรงใจอีกแล้ว..”