วาเลนไทน์จองรัก

“เราไม่ได้รักกัน ทำไมต้องแต่งงานกันด้วย”
“แต่เราเป็นผัวเมียกันแล้ว”
“ฉันไม่ถือหรอกคุณปิ๊ก ที่เสียไปแล้วก็แล้วไป สมัยนี้ใครๆ ก็เสียสาวกันก่อนจะเจอสามีทั้งนั้นแหละ”
“ไม่อุ่น อุ่นเป็นเมียพี่ และเรียกพี่ปิ๊กด้วย อย่าเรียกคุณแบบนี้ เราไม่ใช่คนอื่นคนไกลกัน แต่เราเป็นผัวเมียกันและเอากันจนเช้าก็ทำมาแล้ว” เขากระชับวงแขนกอดร่างเล็กที่ดิ้นขืนตัวแน่นกว่าเดิม
“อือ...คนบ้า คนเลว พูดออกมาได้ว่าเราเป็นผัวเมียกัน คุณบังคับฉันต่างหาก”
“แล้วครางเสียวทำไมล่ะ ตอนโดนเอาแรงๆ ทำไมไม่ร้องไห้แล้วไปแจ้งความว่าโดนข่มขืน อย่าดื้อน่าอุ่น อยากท้องแบบมีพ่อหรือท้องแบบไม่มีพ่อ แต่พี่เลือกให้เอง ท้องแบบมีพ่อดีที่สุดจะได้ไม่ตกเป็นขี้ปากชาวบ้าน”
“คนทะลึ่ง พูดน่าเกลียด แล้วก็ปล่อยได้แล้ว”
“ปล่อยแน่ ทำไมไม่พาไปห้องนอนของอุ่น พี่อยากไปลองนอนดู และรู้ไหมว่าคิดถึง โทรหาก็ไม่ยอมรับสาย หรืออยากให้บุกมาหาที่บ้านแล้วบอกพ่อกับแม่ว่าเราได้เสียกันแล้ว”
“อย่านะ อย่าบอกพ่อกับแม่นะ”
“งั้นก็เป็นเด็กดีเชื่อฟังพี่สิ เริ่มจากเรียกพี่ปิ๊กด้วย เรียกให้ติดปากไม่ใช่เรียกตอนอยู่ต่อหน้าพ่อแม่กับเรียกตอนเอากันบนเตียง อุ่นต้องเรียกพี่ตลอดเวลาและแทนชื่อตัวเองกับพี่ด้วย พี่ชอบแบบนั้น”
“เผด็จการ สั่งนั่นสั่งนี่ เอาแต่ใจตัวเอง”
หึหึ
“ว่าไง ตกลงไหม”
“ก็ได้ค่ะ งั้นก็ปล่อยได้แล้วอึดอัด เดี๋ยวคนอื่นมาเห็น”
“ไหนเรียกพี่ปิ๊กสิอุ่น เรียกก่อน พี่ถึงจะปล่อย”
“เฮ้อ! เยอะไปแล้วนะพี่ปิ๊ก”
หึหึ
“หัดเรียกผัวให้ชินล่ะ เพราะเราต้องแต่งงานกัน อย่าคิดว่างานแต่งจะยกเลิกได้ เพราะพี่จองเราทุกซอกทุกมุมของร่างกายแล้ว” เขาคลายมือที่โอบหัวไหล่คนตัวเล็กออกและเธอก็ดีดตัวถอยห่างเขาทันที


นิยายเรื่องนี้เป้นเรื่องราวต่อจากนิยายเรื่อง "เก็บรักมาเฟีย" นะคะ ฝากเรื่องราวของลุงครูปิีกด้วยนะคะ