เขียนรักปักใจ

เพียงเพราะอยากประสบความสำเร็จในความฝันของตัวเอง ‘ตมิสา’ นักเขียนหน้าใหม่กลับได้พบกับใครบางคนเพียงแค่เริ่มต้น
เขาคือคนที่อยู่ในชีวิตจริงเมื่อครั้งยังเยาว์ และอยู่ในฝันร้ายของเธอมาเนิ่นนาน...

“ทำไมพี่ต้องมายุ่งด้วย !” ตมิสาเอ่ยออกมาอย่างโกรธจัด
“พี่ไม่ยอมอีกแล้ว ที่นั่นไม่เหมาะกับสา อย่าให้พี่ต้องใจร้ายกับเรานะ...”
อ้อ ! นี่เขายังใจร้ายไม่พอสินะ
พลินมองสายตาที่มองจ้องเขา แววตากล่าวหาทำร้ายเขายิ่งกว่าคำต่อว่าใดของเธอ
“อย่ามองพี่แบบนี้รู้สึกอะไรอะไรก็พูดมา”
ตมิสาไม่ตอบคำใด เธอนั่งลงท่าทีฮึดฮัดขัดใจ ไม่ยอมพูดกับเขา พลินตามมาแล้วจับมือบางเอาไว้ ตมิสาบิดออกจ้องมองเขาอย่างโกรธจัด
“พี่ไม่ให้หนูไปก็ไม่ไม่เป็นไร แต่ถ้ามีโอกาสหนูจะหนีแน่...”
แล้วเธอก็พบว่าพลาดอย่างมาก เมื่อกรามของพลินขบกันกรอด แววตาของเขาในยามนี้น่ากลัวเหลือเกิน
“พี่คงต้องใจจร้ายกับราจริง ๆ”
“จะทำอะไรคะ อย่านะ !” หญิงสาวก้าวหนีเมื่อพลินจับเธอขึ้นมา แล้วแกะเชือกตรงกางเกงของเขาออก
“กรี๊ด ! ปล่อยสานะคนบ้า” เธอกรีดร้องเมื่อถูกจับมัดกับหัวเตียง
“พี่ไม่อยากทำกับเราแบบนี้เลย ทำตัวดีเมื่อไหร่พี่จะปล่อย และถ้าพี่กลับมาอีกครั้งสาต้องพร้อมฟัง” เขาบอกแล้วกดจูบลงมาบนหน้าผากของเธอเมื่อจัดการมัดเธอเอาไว้ตามความต้องการของตัวเอง และเหมือนเป็นฟางเส้นสุดท้ายที่ทำให้ตมิสาหมดความอดทน
“หนูมีชีวิต หนูมีหัวใจได้ยินไหมคะ เมื่อไหร่พี่จะเลิกทำตามใจตัวเองสักที” เธอตวาดเสียงดังลั่นใส่หน้าของคนที่ผละใบหน้าจากเพียงนิด “หรือว่าต้องให้หนูเจ็บมากกว่านี้ ต้องให้เจ็บแค่ไหนล่ะ หรือต้องให้หนูตาย...”
คำต่อว่าหลุดหายไปในลำคอ เมื่อพลินโน้มใบหน้าลงมา ปากได้รูปปิดทับทาบปากอิ่มอย่างแม่นยำ
พลินดูดกลืนเสียงต่อว่าที่พาใจเขาเจ็บปวด จุมพิตดุดันบดคลึงกลีบปากอ่อนบางจนเจ้าของร่างส่งเสียงประท้วงนั่นแหละจึงรู้สึกตัว ชายหนุ่มแนบมือลงบนท้ายทอยกดเข้าหาเพื่อสัมผัสความหวานได้อย่างถนัดถนี่