กรงรัก วิวาห์ร้าว

“ถ้าจะกลับเอาป่านนี้ ทำไมไม่นอนค้างกับมันซะเลยล่ะ!” คำถากถางนั้นได้ผลเมื่อร่างบอบบางชะงักก่อนจะหันกลับมาให้คำตอบ
“ข้าวกับบีมเราเป็นเพื่อนกัน และการที่ข้าวจะแวะไปหาเพื่อนบ้าง ข้าวก็ไม่เห็นว่ามันจะผิดตรงไหน!” เธอแก้ต่างให้กับตัวเองก่อนจะเดินเลยผ่านหน้าเขาไปราวกับไม่อยากจะเสวนาด้วย นั่นยิ่งสร้างความโกรธแก่อีกคนเป็นอย่างมาก
“หายออกจากบ้านไปเป็นวันแล้วกลับมาในสภาพแบบนี้จะให้พี่คิดยังไง!” แล้วเขาเล่า หายออกไปจากบ้านไปแบบนั้นกลางดึกเคยคิดบ้างไหมว่าเธอจะรู้สึกอย่างไรคำถามนี้ควรเป็นเธอที่ต้องถาม!
“ก็แล้วแต่พี่พีจะคิดเลยค่ะ ข้าวคงไปห้ามความคิดของใครไม่ได้ ข้าวง่วง ขอตัวก่อนนะคะ” เพราะหลายวันที่ผ่านมานี้เธอได้แต่นอนร้องไห้เฝ้ารอสามีที่ไม่กลับมานอนบ้าน ไม่แปลกที่เธอจะรู้สึกอ่อนเพลีย หากแต่อีกฝ่ายกลับเข้าใจผิดไปกันใหญ่ เพียงเพราะแค่ได้เห็นท่าทีอ่อนแรงของเธอเข้า...
“ไปทำอะไรมาล่ะ! ถึงได้อ่อนเพลียเหมือนคนไม่มีเรี่ยวไม่มีแรงแบบนี้!” คำถามที่ดังขึ้นพร้อมแรงฉุดทำให้เธอโกรธที่ถูกกล่าวหา แต่จะให้อธิบายเธอก็คงไม่ทำเพราะมันเปล่าประโยชน์ เหนื่อยเปล่า!