อนุชายร่ายกลรัก

เพราะแค้นเคืองที่ถูกศัตรูหัวใจ องค์หญิงไฉ่หนิง ยื้อแย่งบุรุษที่หมายปองไปแต่งงานต่อหน้าต่อตา หลันรั่วหวาจึงทุ่มเงินจำนวนมหาศาลเพื่อซื้อตัวจ้าวหยุนซี ชายบำเรอคนโปรดขององค์หญิงไฉ่หนิงมาเป็นอนุ ด้วยหวังกลั่นแกล้งให้องค์หญิงไฉ่หนิงรู้สึกเจ็บแค้นดูบ้าง
แต่มารดามันเถิด นี่ชายบำเรอหรือเทพเซียนจากสรวงสวรรค์ลงมาจุติกันแน่ เหตุใดจึงหล่อเหลารูปงามจนมิอาจละสายตาได้เช่นนี้เล่า!
สตรีแทะโลมบุรุษก่อนผิดหรือไม่ หรือจะวางยาข่มเหงเขาแล้วค่อยแสดงตัวขอรับผิดชอบดี หลันรั่วหวาลอบคิดในใจอย่างชั่วร้าย ในขณะที่ใบหน้าสวยล่มเมืองนั้น ยังคงส่งยิ้มสดใสบริสุทธิ์ไร้เดียงสาให้กับชายหนุ่มตรงหน้าอย่างไร้พิรุธใดๆ
………………………………………………………………………………………………….......................................…….

จ้าวหยุนซีมีสีหน้าเศร้าสลดลง เขาไอขึ้นมาหลายครั้งอย่างไม่มีที่มาที่ไปจนตัวโยน
“แค่ก แค่ก เหตุใดแม่นางรั่วหวาจึงกล่าววาจาเช่นนั้นกับข้าได้ลงคอ” น้ำเสียงของชายหนุ่มฉายแววตัดพ้อ ดวงตาคมคายหม่นเศร้า
“คืนนั้นท่านข่มเหงข้าไปแล้ว จะมาทอดทิ้งข้ากลางคันเช่นนี้ได้อย่างไร อีกอย่างข้าเองก็ยังไม่หายดีท่านจะทิ้งข้าไปเช่นนี้หรือ”
หลันรั่วหวาหมดคำพูดไปในบัดดล
นางไปข่มเหงเขาตอนไหนหรือ เหตุใดถึงไม่รู้สึกถึงความผิดปกติใดๆของร่างกายเลยแม้แต่น้อย
จ้าวหยุนซีเห็นนางนิ่งงันไป จึงเอ่ยต่อด้วยท่าทีผิดหวัง ใบหน้าหล่อเหลาซีดขาวเพราะพิษไข้
“วันนั้นที่หอชุนหราน ท่านเมาสุรามากจึงไม่รู้ตัว แต่ข้าย่อมจำได้อย่างชัดเจน ท่านถอดอาภรณ์ของข้าก่อน ข้าพยายามห้ามปรามแล้วแต่ท่านก็ไม่ยอมหยุด ท่านเห็นข้าเป็นคนรักของท่าน ท่านเอาแต่เรียกชื่อของเขา ข้าน้อยใจยิ่ง หากไม่เชื่อคำพูดข้า ท่านเรียกลู่เจียวมาถามก็ได้”
หลังเอ่ยประโยคนี้จบ จ้าวหยุนซีรู้สึกว่าตนเป็นบุคคลที่หน้าหนาที่สุดในรอบหลายร้อยปีอย่างแท้จริง
หลังจากลู่เจียวออกไปแล้ว หลันรั่วหวาหันหน้ามาทางจ้าวหยุนซี เอ่ยด้วยน้ำเสียงสำนึกผิด
“คุณชายจ้าว ข้าขอโทษที่จำอะไรไม่ได้เลย ท่านไม่โกรธข้าใช่หรือไม่”
ไม่ผิดหรอกที่ท่านจำไม่ได้แม่นางน้อย เพราะเรายังไม่เคยมีสัมพันธ์กัน!
“ช่างเถิด ข้าเป็นเพียงแค่ชายบำเรอต่ำต้อย ท่านคงไม่คิดจริงจังอะไร เรื่องคืนนั้นถือว่าแล้วกันไปเถิด”
เขาหลุบดวงตาดำขลับลง แสร้งยกมือขึ้นมาปาดน้ำตาที่ไม่ปรากฎว่ามีบนหางตา