กระเรียนเหลืองลาลับไม่หวนคืน

หนิงหนิงเข้ามาเป็นสาวใช้บ้านตระกูลไฉ ธนูเพียงดอกเดียวที่คุณชายน้อยยิงใส่ ปักลงกลางหน้าผาก กลับตรึงหัวใจนางไปชั่วชีวิต
ฝั่งบูรพาขุนเขาเจี๋ยสือ
เพ่งพิศทะเลสีคราม...
คุณชายสอนหนิงหนิงท่องจำบทกวีของโจโฉ ลมว้าวุ่นในใจนางจึงสงบ ดวงตาท่านลึกล้ำหลากอารมณ์
หนิงหนิงมองเพียงแวบก็ไม่มีวันลืมเลือน ยามคมศรซุกซนของท่านถูกยิงออกมา ยังขโมยหัวใจนางไปทั้งดวง
สองคนมีวาสนาผูกพัน แม้จากไกลยังมีสายใยยึดโยง สองคนต่างชนชั้นวรรณะ ห่างเพียงก้าวยังคล้ายยืนคนละฟากฟ้า เดือนปีผันผ่านคนเติบใหญ่ ขอเพียงความรักไม่จืดจาง
สวรรค์ยังยอมหลับตาข้างหนึ่ง