หลงรักเจ้าสาวผิดคิว

เธอ...คือเจ้าสาวที่ฟ้าส่งมาโปรด
ให้เจ้าบ่าวใกล้ตายที่ถูกเทงานแต่งงานอย่าง...เขา

++++++++

“เราขอโทษที่ไม่ได้บอกแกเรื่องพี่ปุณณ์จะแต่งงาน เราแค่ไม่อยากเห็นแกอกหักน้ำตานอง แต่เอ๊ะ...ทำไมแกพูดเหมือนกับว่ารู้จักเจ้าสาว”
“อื้อ...พอดีเราเป็นญาติกัน คงเหมือนแกกับพี่ปุณณ์นั่นแหละ”
“โลกแม่งก็กลม” เอ่ยจบเพียงดาวก็ถอนหายใจออกมา ตอนนี้เธอมืดแปดด้านไปหมดแล้ว ไม่รู้จะแก้ไขปัญหานี้ได้ยังไง
“แล้วแบบนี้งานแต่งงานจะเอาไงต่อ”
“ป้าเรา แม่พี่ปุณณ์นะ ยื่นคำขาดให้ญาติเจ้าสาวหาทางแก้ไขอยู่”
“จะหาทางแก้ไขยังไงเล่า ในเมื่อเจ้าสาวไม่อยู่แบบนี้แล้ว” ดรินทร์คิ้วขมวดอีกคน
“ก็ใช่ไง อีกอย่างเราเห็นบรรดาพ่อแม่ญาติพี่น้องเจ้าสาวพากันหนีขึ้นรถแล้วขับออกไปจากโรงแรมตะกี้นี้ คงเทงานแต่งงานเหมือนเจ้าสาวแล้วแน่นอน เราฟันธงได้”
“หา” เสียงอุทานด้วยความตกใจดังมาจากดรินทร์อีกครั้ง
“เอาไงดีอะแก ช่วยกันคิดหน่อยสิ”
“จะไปคิดอะไรให้ยุ่งยาก ในเมื่อไม่มีเจ้าสาวแล้วก็ยกเลิกงานแต่งไปสิแก จะจัดต่อทำไม”
“หรือไม่ก็แก้ผ้าเอาหน้ารอด ด้วยการหาผู้หญิงสักคนมาเป็นเจ้าสาว” ขณะพูดเพียงดาวก็มองตรงมายังดรินทร์ โดยที่คนถูกมองนั้นไม่รู้ตัวสักนิด ว่าเพื่อนกำลังวางแผนอะไรอยู่ในใจ
“บ้า...ผู้หญิงสติดีที่ไหนจะยอมแต่งงานกับใครง่ายๆ ขนาดนั้นกัน”
“แกไง”
“เราเนี่ยเหรอ”คราวนี้ดรินทร์ตกใจจนตาโตเป็นไข่นกกระจอกเทศ ก่อนจะชี้นิ้วมาที่ตัวเองแล้วทำตาปริบๆ มองมายังเพียงดาว ส่วนคนพูดนั้นกลับส่งยิ้มหวานมาให้

“แกรู้ไหมว่าแม่พี่ปุณณ์เขากำลังป่วยเป็นโรคหัวใจ ขืนรู้เรื่องนี้เข้ามีหวังได้ช็อคแน่” เอ่ยจบเพียงดาวก็ถอนหายใจออกมาหนักๆ
“แม่พี่ปุณณ์เป็นโรคหัวใจเหรอ” ดรินทร์ถามย้ำ นั่นเพราะรู้สึกตกใจที่ได้รู้เรื่องนี้ เพราะเธอเองก็สูญเสียผู้เป็นพ่อจากโรคหัวใจไปอย่างกะทันหันเช่นกัน
“อื้อ...คุณป้าพูดบ่อยๆ ว่าอยากให้พี่ปุณณ์แต่งงานมีครอบครัวก่อนที่ตัวแกจะ...ตาย” น้ำเสียงของเพียงดาวนั่นสั่นเครือ เรียกได้ว่าเล่นละครได้แนบเนียนมาก แต่ก็แอบสังเกตสีหน้าของดรินทร์ไปด้วย
“แล้วถ้าแม่พี่ปุณณ์เห็นเราซึ่งหน้าตาไม่ได้เหมือนเจ้าสาวเลย จะไม่ช็อคกว่าหรือไง”
“ไม่เป็นไรหรอก เดี๋ยวเราบอกคุณป้าเองว่าแก เอ้ย...พี่ดาว ไปให้หมอเกาหลีเหลาหน้าใหม่เพื่อปรับโหงวเฮ้ง จะได้เฮงๆ รวยๆ เป็นสะใภ้ที่ดีอยู่ในโอวาส”
“ยายกุ๊กไก่บ้า หน้าสิ่วหน้าขวานขนาดนี้แกก็ยังคิดได้”
“นะแก...อีกแค่ไม่ถึงสิบนาที งานก็จะเริ่มแล้ว” เพียงดาวกุมมือของดรินทร์ไว้ สีหน้าแววตานั้นร้องขอความช่วยเหลือ ถึงขนาดที่ดรินทร์เกือบใจอ่อน ก่อนจะกัดฟันปฏิเสธออกไป
“ไม่”
“ลิน...เพื่อนรัก เราขอร้อง”
‘หัวเด็ดตีนขาดเราก็ไม่ยอมเป็นเจ้าสาวสวมรอยพี่ปุณณ์เด็ดขาด...ไม่มีทาง’ นี่คือประโยคที่ดรินทร์ควรจะตอบเพียงดาว แต่ทว่าสุดท้ายแล้วเธอกลับเลือกที่จะตอบอีกอย่าง
“ก็ได้”

++++++++++++

“แต่ถ้าลินยังไม่เปลี่ยนใจจากพี่เสียตอนนี้ พี่จะทำให้ลินเสียใจอย่างที่พี่เองก็เลี่ยงไม่ได้”
“ลินไม่กลัวค่ะ เพราะอย่างน้อยลินก็ได้อยู่กับพี่ปุณณ์ ดีกว่าลินจากไปแล้วมาเสียใจทีหลัง เราแต่งงานกันอีกครั้งนะคะ” ขณะเอ่ยบอก ดรินทร์ก็ใช้มือปาดน้ำตาให้ปุณณ์ ก่อนที่เธอนั้นจะร้องไห้ออกมาอีกคน
“ได้สิครับ เราจะแต่งงานกันอีกครั้ง ครั้งนี้ลินจะไม่เป็นตัวแทนของใครอีก ลินคือคนที่พี่รัก ลินคือเจ้าสาวของพี่” เอ่ยจบปุณณ์ก็รั้งตัวดรินทร์เข้ามากอดอย่างแนบแน่น

++++++++++++

อะไรคือสิ่งที่ปุณณ์กลัวว่าจะทำให้ลินเสียใจกันแน่
ความตายหรือว่าอะไรกันที่ทำให้ทั้งสองกลัวได้มากมายขนาดนี้ แต่ความรัก...คำสั้นๆ แต่กลับทำให้ทั้งคู่กล้าหาญพร้อมจะฝ่าฟันข้ามเรื่องร้ายๆ ไปด้วยกัน

ขอฝากนิยายเรื่องแรกของปี 63 จากนามปากกา ‘วรนิษฐา’ ด้วยนะคะ
นิยายรักที่ผสมผสานความโรมานซ์ซาบซ่านในหัวใจเช่นเคยค่ะ
ขอบพระคุณนักอ่านทุกๆ ท่านค่ะ
วรนิษฐา