ความผิดของฉัน

ดิฉันถูกจับตัวแต่งงานเมื่ออายุไม่เต็มสิบห้าปี กับตระกลญาติหนุ่มคนหนึ่งของดิฉัน ดิฉันต้องใช้คำว่า ‘ถูกจับตัว’ ไม่ใช่เพราะดิฉันไม่รักเขา ตรงกันข้ามดิฉันรักเขาอย่างมากที่สุดที่หัวใจเด็กสาวคนหนึ่งจะพอมีพอบรรจุความรัก เรารู้จักกันมาตั้งแต่เด็ก สนิทสนมกัน รักกันและไว้วางใจกัน อย่างที่ไม่เชื่อว่าหญิงชายคู่ใดจะมีความรู้สึกลึกซึ้งต่อกันเท่าเรา – ตระกลและดิฉัน แต่ถึงกระนั้นดิฉันก็ยังไม่อยากแต่งงานกับเขา ดิฉันเคยฝันถึงการเรียนในมหาวิทยาลัย มุ่งหวังจะได้รับปริญญาบัตรและมีคำว่า ‘อักษรศาสตร์บัณฑิต’ ต่อท้ายชื่อในทุกลมหายใจเข้าออกของดิฉัน นอกจากจะมีชื่อ ‘ตระกล’ แล้ว ยังมีความหวังที่จะได้ไปทำปริญญาโทต่อเมืองนอก อาจจะเป็นยุโรปหรืออเมริกา และต่อจากนั้นใคร ๆ จะมาเรียกชื่อดิฉันลอย ๆ ไม่ได้ เพราะจะต้องมีคำ ‘ดอกเตอร์’ นำหน้า มันโก้น้อยอยู่เมื่อไร หากดิฉันจะถูกเรียกว่า ดอกเตอร์จันทร์พิมพ์ ในที่ทุกหนทุกแห่ง โอ ... ดิฉันคงจะมีความสุขอย่างหาที่เปรียบไม่ได้ !