ปราการพฤกษา

“นักโทษ?”
จังหวะการหายใจของหล่อนสะดุดเมื่อเสียงห้าวต่ำเอ่ยขึ้นในระยะประชิด
“อยากรู้ไหมว่านักโทษจริงๆต้องเป็นยังไง?”
“...”
อิงนรายืนแข็งทื่อไม่ไหวติง หมดสิ้นความกล้าที่จะหันกลับไปประจันหน้ากับคนด้านหลัง จึงไม่อาจเห็นว่าปากหยักกำลังยกยิ้มอันตรายเพียงใด
“ปกติก็ต้องมีกุญแจมือ โซ่ ตรวน หรือไม่ก็แส่ แล้วเธอ... อยากลองแบบไหนก่อนดี?”
ถามความสมัครใจ ทว่าน้ำเสียงบีบเค้นกดอารมณ์ชวนให้อิงนราตัวแข็งทื่อราวกับประติมากรรมรูปปั้น หล่อนปิดปากเงียบไม่ยอมเอ่ยว่าประการใด พยายามดูดายต่อคำถามที่ทำให้ขวัญกระเจิดกระเจิงอย่างไร้การควบคุม
“ฉันเลือกให้ก็แล้วกัน...”
จบประโยคมีน้ำใจของคนพูด ก็พลันเกิดเสียงที่พอจะอุปมาได้ว่า เป็นเสียงกระทบกันของโลหะชนิดเหล็ก
อิงนราหันขวับ เบิกตากว้างมองวัตถุในมือใหญ่ด้วยแววตาตื่นกลัว สองเท้าขยับเท้าถอยอย่างไม่อาจควบคุม กระทั่งชายหนุ่มที่ถือครองเครื่องจองจำอยู่ในมือสาวเท้าเข้ามาหา ร่างสั่นเทาจึงเตลิดวิ่งหนีออกห่างจากรัศมีของสิ่งที่เรียกว่า กุญแจมือ!
“อือ!”
แม้จะอยากกรีดร้องให้สุดเสียง ทว่าสิ่งที่หล่อนทำได้ก็เท่านี้เอง เม้มปากกักเสียงกรีดแหลมไว้ในลำคอ ข่มตาปิดเมื่อแขนแข็งแรงกระหวัดคว้าเอวคอดฉับพลันที่สองเท้าเล็กพุ่งไปหาประตู เขาใช้แรงเพียงน้อยนิดโยนร่างแสนเบาลงบนเตียงใหญ่ แล้วตามขึ้นมาคร่อมทับในชั่วพริบตา
“กลัวเรอะ!?”
“...!”
“กลัวทำไมห้ะ!... เก่งให้ตลอดสิอิงนรา ปีกกล้าขาแข็งให้จริงกว่านี้หน่อย ขี้ขลาดแบบนี้มันจะไปสนุกอะไร”
“คุณพฤกษ์! ยะ อย่า…”
เสียงสั่นเครือเอ่ยอุทธรณ์ขอความเมตตา ส่งสายตาอ้อนวอนจนแทบจะกราบกราน ไม่เหลือคราบความพยศอวดเก่งเมื่อครั้งก่อนหน้า
“แข็งข้อ ปากเก่ง!... อยากไปจากฉัน อย่างนั้นใช่ไหม?”
เขาว่า ทั้งยกยิ้มเหยียดหยันบนใบหน้าเหี้ยม กวาดสายตาดุดันมองดวงหน้าซีดเผือด ก่อนจะก้มลงกระซิบแนบริมฝีปากอิ่มที่กำลังระริกสั่นด้วยความขลาดกลัว
“ปากดีแบบนี้ ฉันชอบ”
“ไม่เอา!”
อิงนราผวาสุดตัว สะบัดข้อมือทั้งสองที่ถูกรวบไว้ในมือแข็งแรงข้างเดียว ส่ายหน้าวิงวอนเมื่อมืออีกข้างของเขาทำบางอย่างกับห่วงเหล็กแวววาวจนมันอ้าออก