พิวาอธิษฐาน

“นายน้อย”

พิวาขมวดคิ้วเข้มขึ้นอีกเมื่ออีกฝ่ายเรียกชื่อที่ไม่มีใครเรียกมานานแล้ว ทั้งดวงตาระยิบระยับบ่งบอกว่าดีใจนั่นก็ชวนให้เขายิ่งงุนงง ไม่ทันได้ถามอะไรคนแปลกหน้าก็โผเข้ากอดเขาอย่างรวดเร็ว ร่างนุ่มนิ่มภายใต้ชุดเสื้อยืดกางเกงผ้าตัวโคร่งตอกย้ำว่าเธอเป็นผู้หญิง

...เป็นผู้หญิงเต็มตัวเสียด้วย

“นาย นายมาจริงๆ รักษ์รู้อยู่แล้วว่านายต้องมากลับมา” รักษ์นารากอดรัดเจ้าของร่างสูงไว้แน่น ลืมสิ้นว่าเขาเป็นผู้ชายทั้งแท่งขณะที่เธออยู่ในวัยแตกเนื้อสาว ด้วยความสูงของเขาทำให้ศีรษะเธอวางแหมะอยู่กลางอกกว้างพอดี
พิวาที่ยังงุนงงได้แต่ยืนนิ่งเป็นหิน เขาจากไร่นี้ไปนานแต่ก็ไม่ถึงกับเลอะเลือนจำใครไม่ได้ มั่นใจร้อยเปอร์เซ็นต์ว่าหน้าตาแบบนี้...เขาไม่เคยพบมาก่อนแน่ๆ

“ขอโทษนะ” พิวาดันร่างเล็กที่กอดแน่นหนึบออกอย่างยากลำบาก พินิจใบหน้าของหญิงสาวอีกครั้งให้แน่ใจ แต่ก็ไม่ได้ช่วยให้เขาจำอะไรขึ้นมาได้เลย “เรารู้จักกันได้ด้วยหรือ”

รักษ์นารานิ่งไปเมื่ออีกฝ่ายจำเธอไม่ได้ วูบหนึ่งเกิดความขุ่นเคืองขึ้นอย่างห้ามไม่อยู่ แต่ทว่าสุดท้ายแล้วเธอก็ค่อยๆ คลายความไม่พอใจลงในที่สุด

สิบสามปีก่อนเธอเป็นอายุเก้าขวบ ตัวกลมบ๊อก ผมบ๊อบความยาวพอดีกับติ่งหู เธอในตอนนั้นกับตอนนี้ต่างกันชนิดดที่ต่อให้นั่งจ้องสักชั่วโมงก็อาจจะจำไม่ได้ว่าเป็นคนเดียวกัน

“รู้จักหรือเปล่าไม่สำคัญหรอกนาย นายกลับมาที่นี่แล้ว...นี่ต่างหากที่สำคัญ” ประโยคหลังรักษ์นาราคล้ายพูดกับเองมากกว่า เพราะเสียงนั้นเบาลงจนอีกฝ่ายต้องนิ่วหน้า

“ว่าไงนะ”

“นาย” รักษ์นาราเรียกด้วยน้ำเสียงทอดยาวเล็กน้อย ดวงตากลมโตเปล่งประกาย พิวานิ่งรอฟังราวกับถูกสะกด “ยินดีต้อนรับกลับบ้านนะ”


*****หมายเหตุ***** นิยายเรื่องนี้เป็นนิยายหมดสัญญากับสำนักพิมพ์ ผู้เขียนนำมาจัดเล่มใหม่ เปลี่ยนปก โดยเนื้อหายังคงเดิม ท่านใดที่ซื้อฉบับปกเก่าไปยังสามารถอ่านได้อยู่นะคะ