เงารักนอกหัวใจ

เป็นแค่ "เงาในใจ" ใครบางคนก็ว่าเจ็บแล้ว…

แต่ความเป็นจริงที่เธอเป็นได้แค่ "เงานอกหัวใจ" มันเจ็บยิ่งกว่า...

นั่นคือคำจำกัดความของความรักในใจรินรสา ที่มีต่อปริณวิทย์ในตอนนี้

เกือบสิบปีมาแล้ว ที่ความรู้สึกอันเจ็บปวดนั้นถูกซ่อนภายในใจดวงบาง

และมันยิ่งถูกซ่อนลึกลงไปเรื่อยๆ ...ทุกครั้ง

ที่ได้ยินคำตอกย้ำว่าคนที่เขารัก คือเพื่อนสนิทของเธอ…
------------------------------------------
คำรักไม่อาจส่งไปถึงดวงใจที่ปวดร้าวจากความเจ็บช้ำ

แม้จะผ่านไปเป็นเดือนจนรู้สึกว่ากำลังทำใจได้ แต่เพียงแค่เห็นหน้าเขามันก็สะกิดแผลที่ยังไม่ปิดสนิทให้เหวอะหวะทันที

รินรสาพูดอะไรไม่ออก สับสนไปหมดในคำพูดเขา...แต่ใจที่บอบช้ำไม่อาจเข้าใจได้ว่าอะไรคือสิ่งที่เขาต้องการ

"เราขอโทษ สิ่งที่เธอได้ยินที่โรงแรมตอนหัวค่ำวันนั้นมันไม่ได้เป็นแบบนั้น ถ้าตลอดเวลาที่เราเที่ยวด้วยกัน มันไม่ใช่เพราะเราทำตามคำสัญญากับฝนล่ะ...เราจะหันมาคุยกันดีๆ ได้ไหมสา"

ปริณวิทย์เห็นสายตาที่อ่อนลง จึงเอ่ยต่อถึงความจริงที่ยังไม่มีโอกาสได้อธิบาย และมันเป็นจุดเริ่มต้นของเหตุที่ทำให้ทุกอย่างเปลี่ยนไปตลอดกาล

"...หรือเธอไม่รู้สึกอะไรเลยที่ได้ใช้เวลาด้วยกัน กับสิ่งที่มันเกิดขึ้น...รวมถึงจดหมายนั่น ไม่ได้หมายถึงเธอรู้สึกอะไรกับเราจริงๆ น่ะเหรอ...ทำไมต้องร้องไห้ที่ได้ยินเราบอกว่าชอบฝนเมื่อหกปีก่อน...ตอบเราสิ?"

ปริณวิทย์คลายน้ำหนักที่ข้อมือแล้วเลื่อนมาจับกุมมือนุ่มไว้ หวังให้ความหมายที่ต้องการสื่อ ส่งไปถึงใจคนในอ้อมกอดที่แววตากำลังสับสน

ทว่ารินรสาตัดสินใจที่จะถอยห่างไม่ให้ใจเจ็บช้ำ สองวันนั้นเขาก็ดูแลใส่ใจจนเธอหวั่นไหว แต่สุดท้ายมันก็แค่...ความหลอกลวงของคนที่ทำทุกอย่างเพื่อหญิงที่เป็นเจ้าของหัวใจ

คำพูดก่อนที่เขาจะพลั้งพรากความสาวสดของเธอไปยังก้องในหู...

ไม่มีเลยความจริงใจที่เธออยากรู้สึก เพราะมันถูกบดบังไว้สิ้นด้วยคำรักที่เขาย้ำนักหนากับเธอหลายครา...ว่าใครเป็นเจ้าของหัวใจเขาตลอดมา

ส่วนเธอเป็นแค่ใครที่เขาไม่มีวันจะชายตามองแม้เงา...

"ความรักของนายมันง่ายดีนะ...นายรักฝนมาหลายปี ตะโกนใส่หน้าเราจนนับครั้งไม่ถ้วนว่ารู้สึกกับฝนยังไง อยู่ดีๆพอพลาดได้เรา ทุกอย่างเปลี่ยนเลยเหรอ? "

"หรือนายแค่เสียดายของใหม่... ที่นานทีจะได้เจอล่ะ"

รินรสาเอ่ยด้วยเสียงเครือสั่น คำหยามหยันในค่ำคืนนั้นยังยอกฝังในอกไม่จางหาย เธออยากให้เขารู้ว่าเธอไม่ใช่เมาจนจำอะไรไม่ได้

เธอจำได้ทุกถ้อยคำร้าย ทุกลมหายใจของเขายามเคลื่อนกายอยู่เหนือเธอ เธอจำได้ทุกอย่างจนร้องไห้ทุกครั้ง

เมื่อมันย้ำเข้ามาในความทรงจำเหมือนต้องการประจานความไร้ค่าสิ้นหวังในวันนั้น จนทำให้เธอต้องจากมาและไม่ขอเจอหน้าเขาอีก

"ฉันไม่ใช่ของใหม่ ที่นายจะย่ำยีได้อีกแล้ว"

รินรสาไม่อาจกลั้นน้ำตาแห่งความเสียใจได้อีก เอ่ยอ้างย้ำในถ้อยคำว่าเธอให้คนอื่นล้างสัมผัสของเขาหมดแล้ว