จูบไม่สิ้นกลิ่นน้ำนม

“แพรคิดอะไรอยู่ถึงทำแบบนั้น” เขาเพิ่มอีกหนึ่งคำถาม และนิ่งรอคำตอบอย่างใจเย็น...
แพรไหมปล่อยให้เขากลั้นใจรอคำตอบอยู่พักใหญ่ และสุดท้าย เธอก็ให้คำตอบออกมาว่า
“แพรรักน้าพีร์ค่ะ”
พีระอ้าปากค้าง !
“แพร !”
“แพรรักน้าพีร์ แอบรักมานานแล้ว แพรอยากบอกให้น้าพีร์รู้”
แพรไหมต้องล้อเล่นแน่ ๆ อยากแกล้งให้เขาหัวใจวายเล่นหรือเปล่า แต่ทำไม สีหน้าของเธอถึงจริงจังขนาดนั้น
หลานสาวจะรักน้าชายได้ยังไง !
“โธ่ ! แพร” พีระทำหน้าเหมือนจะร้องไห้

“ทำไมคะ ทำไมแพรรักน้าพีร์ไม่ได้ เราไม่ใช่น้าหลานกันแท้ ๆ สักหน่อย” นักศึกษาสาวถามด้วยสีหน้าปวดร้าว ...
“แต่น้ารักแพรเหมือนหลานแท้ ๆ” พีระย้ำเสียงหนักแน่น เหมือนจะบอกตัวเองมากกว่าหลานสาว
“แต่แพรรักน้าพีร์แบบอื่น”
“แพรก็รู้ว่ามันเป็นไปไม่ได้ หยุดความคิดนี้เถอะแพร อย่าทำให้น้าลำบากใจเลย”
“แพรหยุดไม่ได้ เพราะมันไม่ใช่ความคิดแต่มันเป็นความรู้สึกค่ะ” เธอเก็บกลั้นเสียงสะอื้น ความรู้สึกที่สะสมบ่มเพาะมานานปี ยากจะลบเลือนได้ง่าย ๆ
“น้าพีร์ไม่รู้สึกอย่างที่แพรรู้สึกเลยเหรอคะ”
ไม่ใช่เฉพาะคำถามที่ทำให้ลำบากใจ แต่สายตาเว้าวอนนั้นทำให้พีระร้อนรุ่มไปทั้งตัว
“ให้ตายเถอะแพร...” เขาสบถแล้วขบกรามกรอด
“น้าพีร์ไม่ปฏิเสธ แปลว่าน้าพีร์ก็รู้สึกใช่ไหมคะ ที่แพรจูบน้าพีร์เมื่อวาน น้าพีร์รู้สึกยังไง”
“น้า...” เขาพูดไม่ออกและพลาดที่หันมาสบตาของเธอ