สายเลือดสิเน่หา

“...พี่รักพิม”
ตลอดเวลาที่ผ่านมาถึงแม้จะรู้ดีว่าต่างไม่ใช่สายเลือดเดียวกัน แต่พิมดาวก็ยังคงให้ความนับถือบูรพัทธ์ไม่ต่างจากพี่ชายคนหนึ่ง ตั้งแต่เล็กเธอก็มีแต่พี่ชายเท่านั้นที่คอยยืนเคียงข้างเสมอ มันทำให้พิมดาวรู้สึกอบอุ่นและปลอดภัยเรื่อยมา พิมดาวไม่รู้ตัวเลยว่าเธอมีเงาของพี่บูอยู่ในหัวใจตลอดมา แม้แต่ในวันที่มีพี่ริน พี่บูก็ไม่เคยลบเลือนหรือหายไปจากชีวิตของเธอเลย สายใยแห่งความผูกพันได้เกี่ยวกระหวัดหัวใจสองดวงไว้โดยไม่รู้ตัว ความเอื้ออาทรที่มีให้แก่กันและกันในวันที่ผันผ่านมานั้น บัดนี้ได้แปรเปลี่ยนกลายเป็นสะพานที่เชื่อมความรักของเขาและเธอให้ส่งผ่านถึงกัน
“พี่ไม่รู้ว่ามันเกิดขึ้นตั้งแต่เมื่อไหร่ แต่พี่บอกตัวเองว่าพี่อยากดูแลพิม...”
“ไม่ใช่พี่ไม่พยายาม แต่พี่รักพิมจริงๆ พิมตอบพี่ได้มั้ยว่า...พิมรู้สึกยังไง...”