สัมพันธ์รัก

" ฉันหลงรักผู้ชายที่ไม่เคยเหลียวมองแม้แต่เสี้ยวหน้ามากว่าสิบปี และไม่มีทีท่าว่าความรักนี้จะสมหวัง จนกระทั่งงานแต่งงานของเราถูกจัดขึ้น... "

เรื่องที่เกิดขึ้นไม่มีใครบอกกล่าวอะไรหรือที่มาที่ไปแม้แต่ผู้เป็นพ่อเป็นแม่
คำตอบเดียวที่รู้คือ 'เขา' ได้เข้ามาฮุบธุรกิจของครอบครัวฉัน
และช่างน่าขำ...ที่ตัวเองกลับไม่คัดค้านหรือโกหกหัวใจแห่งความปีตินี้ได้
ทว่าคืนแรกของงานวิวาห์กลับไม่หอมหวานอย่างที่คิดไว้...

“นายจะนอนเตียงเดียวกับฉันไหม…”
“ตรงไหนก็ได้” เลขตอบอย่างเฉยชา น้ำเสียงของเขายังคงนิ่งไม่เปลี่ยนแปลง แต่ไม่รู้ทำไมฉันถึงรู้สึกว่ามันนิ่งกว่าทุกครั้ง นิ่งจนน่ากลัว เหมือนน้ำทะเลที่สงบเงียบก่อนคลื่นลูกใหญ่จะโหมกระหน่ำอะไรแบบนั้น
“เตียงก็ได้...เดี๋ยวฉันจะนอนให้ชิดขอบเลย” ถึงอย่างนั้นฉันก็ทำใจดีสู้เสือเข้าไว้
“อือ” เลขเมินสายตาไปทางอื่น เขาเย็นชาเป็นปกติก็จริงแต่ครั้งนี้มันมากกว่าทุกครั้งจนฉันเกิดความรู้สึกน้อยใจขึ้นมา
“เย็นชากันขนาดนี้...ไม่ต้องแต่งกันก็ได้นะ” ฉันพลั้งปากออกไปในที่สุด