ทาสฤทธิ์พิศวาส

อยากได้เธอเป็นเมีย อยากเป็นเสี่ยเป็นป๋าให้เธอคะขาออดอ้อนทุกนาที
แต่ว่าที่ภรรยาคนนี้ก็ไม่ง่าย ใจแข็ง ปากแข็ง ทว่าอ่อนหวานน่ารักน่าฟัดเหลือเกิน
แถมยังเป็นคนแรกที่กล้าด่าเขาว่า ‘ไอ้คนหื่น’
ด่าแล้ว ต้องรับชอบ เห็นเนื้อตัวเขาแล้ว ต้องรับผิดชอบ ทำให้เขาติดใจแล้ว ก็ต้องรับผิดชอบ
เป็นนักศึกษาแล้วไง เป็นลูกศิษย์คนโปรดของพี่สาวแล้วไง เขาสนที่ไหนกันล่ะ!
ตำแหน่งเมียของเขาน่ะ ใช่ว่ายอมจะยกให้ใครง่ายๆ
“กับเรื่องแบบนี้มันไม่ต้องใช้อะไรในการลงทุนหรอกนะคะ นอกจากความจริงใจ หากผู้หญิงคนนั้นพอใจคุณ ไม่ต้องจ่ายอะไรเธอก็ยอมเป็นของคุณเอง”
“หมายความว่าเธอจะยอมเป็นของฉันเองใช่ไหม”
“นั่นก็อยู่ที่ว่าหนูจะพอใจคุณไหม ซึ่งตอนนี้บอกเลยว่าไม่”
“ปากแข็ง สักวันเถอะจะทำให้หลงจนโงหัวไม่ขึ้น”
“เพ้อเจ้อค่ะ กลับบ้านคุณไปได้แล้ว”
“ทำมาไล่ วันไหนไม่มาหา อย่ามาร้องไห้ขี้มูกโป่งแล้วกัน”
“ไม่มีวัน คุณไม่ใช่คนสำคัญของหนูสักหน่อย”
“ตอนนี้ยังไม่ใช่ แต่อีกหน่อยจะใช่และมากกว่าใช่ด้วย เตรียมตัวเตรียมใจไว้เถอะทูนหัว ยังไงเธอก็ต้องมีผัวชื่ออลัน”
“ตาลุงตัณหากลับ
“ยอมรับอย่างเดียวคือมากตัณหา แต่คำว่า ‘ลุง’ นี่ไม่โอเคนะคะ คนจะเป็นผัวเป็นเมียกันนี่เขาเรียกลุงได้ด้วยเหรอ แหม! หนูนี่ต้องเป็นเมียที่บูชาผัวเอามากๆ แน่”
“หนูจะเข้าบ้านแล้วค่ะ” อรุณรำไพตัดบท ไม่อยากต่อล้อต่อเถียงกับเขาแล้ว
“แหม...แค่นี้ทำเป็นทนรับฟังไม่ได้ ผู้หญิงอะไร มาเรียกว่าที่ผัวตัวเองว่าลุง ระวังเหอะ! เป็นเมียลุงเมื่อไรจะจับกดๆ ให้เรียกผัวคะผัวขาบนเตียงทั้งวันทั้งคืนให้ดู”