สวนปาริชาต Karma: the Special story

“ฟองคำ”

เสียงเรียกเบาๆ นั้นทำฉันหันขวับทันที และพอได้เห็นดวงหน้าที่มีรอยยิ้มแฉ่งนั้น ฉันก็จำได้ไม่ลืม

“หนานนวล เมื่อกี้ตัวเรียกเราว่าอะไรนะ”

“ฟองคำ นางฟองคำกลับมาบ้านแล้ว”

รอยยิ้มของเด็กนวลกายังเป็นรอยยิ้มที่ฉันคุ้นเคยมานับแต่วานนี้ แต่ชื่อฟองคำนี่ซิ มันทำให้ฉันหวนไห้อาวรณ์ถึงอะไรบางสิ่งบางอย่างก็ไม่รู้ บอกไม่ได้ว่าทำไมมันถึงเต็มไปด้วยความรู้สึกที่ทั้งปีติและอาวรณ์เช่นนั้น

“ทำไมถึงเรียกเราว่า ฟองคำล่ะ”

“เพราะตัวคือ นางฟองคำไง เรารู้ว่าสักวันตัวจะต้องมา แต่ไม่รู้เลยว่าเราจะต้องมาเจอกันในสภาพแบบนี้ เราเสียใจจริงๆ เราไม่นึกเลยว่า ...บุญเราจะไม่ถึงกัน ฮือๆ”

เธอเบะปากแล้วก็น้ำตาพรู ฉันตกใจที่เห็นเขาร้องไห้ จู่ๆ น้ำตาของเธอก็ไหลหยดเป็นทางยาว หล่นแหมะลงพื้นเป็นสาย ลงบนดอกปีบเหี่ยวๆ ราวกับรอรองรับน้ำตาอยู่ที่พื้นหญ้า เหมือนกับมันกำลังฟื้นคืนมาได้อีกครั้ง เพราะทั้งกลีบก้านดอกมันเวลานี้เปียกชุ่มโชกไปด้วยน้ำตาของนวลกา

“ทำไมมันต้องเป็นเช่นนี้ด้วย ทำไม”

นวลกาแหงนหน้าราวกับจะถามฟ้า ถามต้นปีบ ดอกปีบ ซึ่งมันคงไม่มีวันจะตอบคำถามเขาได้ ส่วนฉันเองก็เช่นกัน ทั้งสับสน งุนงงไปหมดภาพที่เห็นและกับสิ่งที่เกิดขึ้น
“ทำไมฟ้าดินถึงได้กลั่นแกล้งเราเช่นนี้ ทำไม"