คู่ของข้า...ต้องเป็นเจ้า

เพราะการจะมีหลานให้บิดาเป็นสิ่งสำคัญ การเลือกอิสตรีเพื่อมาเป็นภรรยาก็สำคัญเช่นกัน การปฏิเสธการแต่งงานกับผู้น้องเพื่อมาแต่งงานกับผู้พี่ จินหลงมองว่ามันไม่เสียหายและไม่สายเกินไป เพราะหัวใจของเขาเลือกแล้วว่าคู่ชีวิต ต้องเป็นนางเท่านั้น มิใช่ใครอื่น
การสูญเสียมารดาตั้งแต่เด็ก การต้องอยู่กับแม่เลี้ยงและน้องสาวที่มักรังแกทุบตีเป็นประจำ อีกทั้งบิดาก็ไม่เคยหันมาสนใจ โลกของเหม่ยหลินเคว้งคว้าง เจ็บปวด และเดียวดายอย่างที่สุด
จนนางได้พบกับบุรุษผู้มาฉุดดึงให้นางพ้นจากวังวนแห่งความโหดร้ายและเดินทางสู่ความสุขอันแท้จริง
ในฐานะ ภรรยา ของเขา
......
"เหม่ยหลิน อดทนอีกเพียงสองวัน เจ้าจะได้กลับไปที่นั่น หากกลับไปเวลานี้สิ่งที่เจ้ากระทำมาจะสูญเปล่า และข้าก็ไม่อยากให้เจ้ากลับไป ข้าไม่อยากเห็นเจ้าแต่งงานกับชายอื่น"
"ใจข้าไม่อยากแต่งงานกับชายใด"
"แล้วข้าเล่า เจ้าอยากแต่งงานกับข้าหรือไม่"
จินหลงเอ่ยถามเสียงเบา เขาจับจ้องรอคำตอบด้วยใจที่ระทึก เหม่ยหลินมองดวงตาคู่นั้นอย่างลึกซึ้งก่อนจะตอบ
"ข้า..อยากแต่งกับผู้ที่ข้ารัก"
นางตอบอ้อมๆด้วยความอาย แต่จินหลงกลับไม่กระจ่างอย่างที่ตั้งใจไว้
"ผู้ที่เจ้ารัก คือผู้ใด"
เขาอยากรู้คำตอบที่แน่ชัดอีกครั้ง เหม่ยหลินอาย แต่พยายามรวบรวมความกล้าเอ่ยออกมา
"ผู้..ที่ให้ดอกกล้วยไม้แก่ข้า"
เพียงเท่านั้นจินหลงก็คลียิ้มอย่างสุดแสนดีใจในคำตอบ ใบหน้าคมซบลงบนหน้าผากของหญิงสาวอย่างมีความสุข เมื่อได้สติลืมตาขึ้นมาก็พบว่าใบหน้าของเขาและนางใกล้ชิดกันมากเหลือเกิน